Του σπουργιτιού το πέταγμα

        Toυ σπουργιτιού το πέταγμα

Ξέρεις, η σκέψη, προπορεύεται των γεγονότων. Ενα μετέωρο χαμόγελο. Η πορεία είναι δύσκολη μέσα στη συνειδητοποίηση. Οτι ακολουθείς τον δρόμο σου. Η σιωπή τώρα έφυγε. Στο πρώτο νεύμα της ενσυνείδητης γαλήνης. Απώλεσες το δικό σου είθισται. Και πορεύεσαι ανάλαφρος τώρα. Στα ιαματικά νερά της ααηθαλούς πηγής. Που εσύ είχες αφήσει πίσω αιώνες τώρα. Και γύριζες εδω και ‘ κεί. Πρόσφυγας της απώλειας και της απουσίας. Του εντός σου. Του πολυπερπατημένου εντός σου. Ωσπου βγήκες μέσα απο αυτό. Και έγινες ένα. Με του σπουργιτιού το πέταγμα. Σε μια εκλαμψη του άλικου, σκέφτηκες πραγματικά. Οτι τίποτε δεν εκπορεύεται ουσιαστικά απο σένα. Και βρήκες τον δρόμο σου. Μέσα απο ατέλειωτες περιπλανήσεις. Και γύρισες στην αιώνια πηγή. Που αναβλύζει, ψιθυρίζοντας ευχές. Τις δικές σου ευχές. Όλων τις ευχές. Έβαλες τα βήματά σου μέσα στα καθαρά, κρυστάλλινα νερά της. Και έννιωσες τη ζεστασιά της ανάπαυλας του ατέρμονου ταξιδιώτη. Που επιτέλους βρίσκει τον στόχο του ταξιδιού του. Το κρύο τώρα, έπαψε να είναι κοφτερό. Και απλώς σιγοκαίει μαζί μμε τις παλιές σκέψεις τις οποίες ξεντύθηκες. Και η πληγή που είχε το βήμα σου ιάθηκε. Μέσα στο ψιθύρισμα της αιώνιας ευχής. Είναι όμορφο το φως, όταν επιτέλους δείς το νόημά του. Που είναι και δικό σου νόημα. Και το ταξίδι είναι πιό ανάλαφρο τώρα. Που ξεντύθηκες τις πανοπλίες σου. Και πέταξες οτι επίκτητο είχες. Που ήταν εντελώς περιττό. Και που είχε κολλήσει πάνω σου όπως κολάνε τα βρύα , πάνω στη καθαρή πέτρα. Και που εξαφανίζονται κάτω απο τη ζεστασιά και το ιαματικό χάδι του φωτός. Που ήταν εκεί συνέχεια. Και σε περίμενε. Περίμενε, τη δική σου συνειδητοποίηση. Την δικιά σου μορφοποίηση του αόριστου εντός σου. Που μόλις το ξεντύθηκες, απέκτησε ορισμό, στόχο και σκοπό. Και δ΄ρομο, που σε οδηγεί. Το ακουσμα του ψιθυρίσματος της πηγής. Των ορατών και των αοράτων. Κυρίως των αοράτων. Αλλά πάντα και παντού παρόντων. Ο κύκλος δεν έκλεισε απλώς. Για να ανοιχθεί κάποιος άλλος. Ο κύκλος διαλύθηκε στα εξ’ ων συνετέθει. Για πρώτη φορά εννιωσες τη σιγουριά του πετάγματος του σπουργιτιού. Που χάνεται στο πέρα απο το βλέμμα. Στο πέρα απο το μετά. Είναι σα να γεννήθκες ξανά. Βαφτιζόμενος μέσα στο κρυστάλινο άλικο. Μέσα στο κρυστάλλινο χάδι. Τιποτα δεν είναι απο ‘σένα κι αυτός είναι ο θησαυρός σου. Είσαι πια στο πέρα απο το μετά . Στου σπουργιτιού το πέταγμα.

ΟΡΣΑ ΔΡΕΤΑΚΗ.

Πηγή : Ηaniotika-nea.gr