«Απ’ την χειραψία στην … εφαψία» του Αριστείδη Αρχοντακη

Μικρό παιδί έτυχε να επισκεφτώ έναν γιατρό, φίλο της οικογενείας, και όταν με
σύστησαν, εγώ πρόσχαρος άπλωσα το χέρι αναζητώντας μια θερμή χειραψία,
αντιλήφθηκα όμως στην παλάμη μου τον δείκτη μόνο από το χέρι του γιατρού.
Χαιρέτησα κι εγώ όλος απορώντας το δάκτυλο του γιατρού. Με τα χρόνια κατάλαβα
ότι ο γιατρός φοβόταν τρομερά τα μικρόβια, και γι αυτό έτεινε μόνο το δάκτυλο κι
όχι όλη την παλάμη για χαιρετισμό. Μεγαλώνοντας κατέταξα παρόμοιες
συμπεριφορές, χαρακτηρίζοντας τα άτομα «δυσκοίλια», πουριτανούς και ένα σωρό
άλλα όχι τόσο εγκωμιαστικά επίθετα.
Και να που ήρθε η εποχή του τέλους της χειραψίας, του τέλους του χειροφιλήματος
για τους παλιούς ρομαντικούς μποέμ τύπους, και η αρχή και καθιέρωση της
εφαψίας. «Εφαψίες» δανειζόμενος τον χαρακτηρισμό αυτό από τη Μάρω Δούκα
για τη σημερινή γενιά, είναι όλοι αυτοί που περνούν την ώρα τους μπροστά σε μια
οθόνη κινητού ή τάμπλετ, εφάπτοντας μανιωδώς το δάκτυλο τους σε αυτή, και
επικοινωνώντας έτσι με τον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι λοιπόν ήρθε η εποχή που οι
διαχύσεις θα απαγορεύονται διά ροπάλου, και άντε το πολύ-πολύ θα μας
επιτρέπεται μια χαλαρή κοντινή βόλτα, για να μην ξεχνάμε πώς περπατάνε.
Η αλήθεια είναι ότι πολλά άλλαξαν με την έλευση της πανδημίας, αλλά αυτό που
προβλέπω όταν θα ξεφύγουμε απ’ αυτόν τον εφιάλτη, είναι ότι τίποτα δεν θα
θυμίζει την παλιά εποχή, το θέμα είναι αν θα έρθει ένας «Διαφωτισμός» όπως
επήλθε μετά την επιδημία της πανώλης παλαιότερα, ή θα μας επιφυλάσσεται ένας
άλλος μεσαίωνας.

Advertisements