Η κυρίαρχη σήμερα κουλτούρα της ενσυναίσθησης και του αδιάκοπου διαλόγου θα ήθελε να λειάνει τις γωνίες της ζωής, να απαλύνει τις αιχμές της επιτρέποντας στα παιδιά μας μια πορεία χωρίς αναχώματα και εμπόδια. Το να καταλαβαίνουμε τα παιδιά μας συγχέεται με το να θέλουμε να κάνουμε τη ζωή τους εύκολη, χωρίς ανηφόρες, κινδύνους και απειλές. Γονείς και παιδιά χάνουν το μη συμμερίσιμο μυστικό που τους διαχχωρίζει και τους καθιστά διαφορετικούς, για να συμμεριστούν μια ναρκισσιστική ιδέα της ζωής ως επιβεβαιβέωση των εαυτών τους. Η ψευδαίσθηση της ενσυναίσθησης είναι αυτή μιας συνταύτισης, που μπορεί να καταστήσει το μυστικό του παιδιού διάφανο. Ο σεβασμός της διαφορετικής και διακριτής ζωής είναι, αντίθετα, το μοναδικό κλειδί για να αποκαταστήσουμε μια δημιουργική καταγωγή επιτρέποντας στο παιδί να αναλάβει με ευθύνη τη ζωή του. Να αφήσουμε να επιχειρήσει το ταξίδι του, έχοντας εμπιστοσύνη στη δύναμή του. Μόνο η πίστη στο παιδί είναι σε θέση να αναπτύξει την επιθυμία του. Το πρώτιστο καθήκον - το πιο υψηλό και το πιο δύσκολο - των γονιών είναι να έχουν πίστη στο ακατανόητο μυστικό του παιδιού τους και στη μαγεία του. Να μην απαιτούμε η ζωή του να διαβεί ξανά τα δικά μας ίχνη, και το ίδιο να συμμεριστεί τα δικά μας ενδιαφέροντα, να επαναλάβει τη δική μας ζωή. Να αφήσουμε, αντίθετα, στο παιδί τη δυνατότητα, να μπορέσει να συναντήσει την ήττα και το τραύμα, προκειμένου να βρει το βηματισμό του.
Ο Σαρτρ δήλωνε κατηγορηματικά ότι όταν οι γονείς έχουν σχέδια για τα παιδιά τους, όταν προβλέπουν, σαν να κάνουν κυριολεκτικά προφητείες, όταν προκαταβάλλουν με τις προσδοκίες τους το μέλλον των παιδιών τους, τότε η μοίρα των παιδιών θα είναι δύστυχη.
Αν το παιδί παραμείνει στα χέρια των γονιών, χάνει τη δυνατότητα να φτιάξει τη ζωή του, μένει όμηρος μιας άρρωστης αγάπης που απαιτεί την αιμομικτική ιδιοκτησία του παιδιού.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου