Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

«Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία» Τα μεγάλα λόγια και οι καυχησιολογίες είναι ίδιον των πολιτευτών οι οποίοι βρίσκονται στο προσκήνιο τον τελευταίο καιρό. Μεγαλορρήμονας προσωπικά δεν εύχομαι να γίνω, παραμένω όμως πιστός στην κριτική όσων ζητούν την εκλογή τους σε ανώτατα αξιώματα από το λαό και από εμένα φυσικά. Κριτικάρω και αυτούς που η μέση ευφυία τους δεν έχει κατορθώσει να υπερκεράσει τον καθημερινό βομβαρδισμό απ’ τα μέσα ενημέρωσης που ιδιοτελώς προμοτάρουν τους ευεργέτες τους. Κάποια λογής αβροφροσύνη με εμποδίζει να εκδηλώσω μύχια αισθήματα και να εκφραστώ αναλόγως. Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ στα «απρόσμενα» κέρδη των βαρόνων της ενέργειας και στην άθλια δήλωση γιατρού πολιτευτή που πρότεινε διαχωρισμό καρκινοπαθών ασθενών για την μείωση του κόστους περίθαλψης. Θλίβομαι και στις δύο περιπτώσεις. Και επειδή έχει επικρατήσει ο φόβος ότι δεν υπάρχουν επιλογές εκλογικές για μια χώρα που βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση, και κάθε άλλη εκλογική επιλογή πλην της ήδη υπάρχουσας είναι άδικος κόπος και χαμένη ψήφος, θα αναφέρω ένα παράδειγμα από την καθημερινότητα που ίσως μας προβληματίσει. Μια φίλη φιλόλογος και ιδιοκτήτρια φροντιστηρίου βρισκόταν σε απελπισία λίγο πριν τις πανελλήνιες με το επίπεδο των μαθητών. Ήξερε ότι ελάχιστοι είχαν πιθανότητες επιτυχίας στις εξετάσεις. Καμένα χαρτιά οι περισσότεροι. Μετά λοιπόν τριάντα χρόνια στο στίβο της ιδιωτικής εκπαίδευσης, αποφάσισε να κάνει κάτι ξεχωριστό. Έπιασε προσωπικά τον κάθε μαθητή της και του έκανε ένα ταχύρρυθμο μάθημα. Στο τέλος άφησε το Γιαννάκη ο οποίος δεν είχε καμιά πιθανότητα επιτυχίας. Διάλεξε πέντε κομμάτια στα αρχαία και του τα δίδαξε, παραλείποντας ότι ήταν εκτός των δυνατοτήτων του. Δεν θα πλατειάσω άλλο. Τα θέματα που μπήκαν ήταν πολύ κοντά σε ότι είχε διδαχτεί ο Γιαννάκης από την καθηγήτρια τελευταία στιγμή, και μάλλον τα πήγε καλά. Σε ένα λοιπόν άρρωστο δεν μπορούμε να στερούμε την τελευταία ελπίδα ότι θα γίνει καλά. Πρέπει να το προσπαθούμε ως το τέλος με ότι πιθανότητες μας μένουν. Έτσι δεν μπορούμε να μιλάνε οι μεγιστάνες για απρόσμενα κέρδη και να μην ιδρώνει το αυτί κανενός. Απρόσμενη πρέπει να είναι μόνο μια καλύτερη ζωή για τον κοσμάκη, εκεί που όλα δείχνουν το αντίθετο. Αριστείδης Αρχοντάκης* *συγγραφέας, φυσικός.