INSOMNIA

                                                 

                                                                INSOMNIA

                                                                 Διήγημα

            Μια ανατριχίλα στο κορμί από κάποια αδυναμία ίσως του οργανισμού που επιζητά τη ζεστασιά και την ασφάλεια. Μια όμως κατά τα άλλα ανέλπιστη ενεργητικότητα και διάθεση για δημιουργία. Ο εαυτός να θέλει να προσφέρει να αντιστέκεται στην ανημποριά της στιγμής. Να συνεχίσει να μάχεται, να θέλει να δημιουργήσει ,να παράγει έργο κι ας καταναλώσει σημαντικές δυνάμεις. Ο ύπνος λιγοστός, όσος για να υπάρχει μια σχετική διαύγεια. Σκέφτεσαι για την ποιότητα του ύπνου σου. Δεν βλέπεις και πολλά όνειρα τελευταία.

Κάποιος ειδικός θεράπευσε παλαιότερα μια γηραιά κυρία που έπασχε από αϋπνίες. Ο προσωπικός της γιατρός, της είχε χορηγήσει ισχυρά υπνωτικά που δεν είχαν αποτέλεσμα. Το αντίθετο μάλιστα έφερναν παραισθήσεις και καθώς δεν μπορούσε να κοιμηθεί ξεσπούσε σε κραυγές αγωνίας που δεν άφηναν και κανέναν άλλο ήσυχο στο σπίτι. Ο γιατρός της είχε πει ότι δεν κοιμάται πια, γιατί φοβάται να ονειρευτεί. Ο φίλος της και ειδικός κατά των αϋπνιών όπως αποδείχτηκε, είχε εντελώς αντίθετη άποψη. Δεν κοιμάσαι της έλεγε γιατί αδυνατείς να ονειρευτείς.

Θυμήσου ένα αγαπημένο σου όνειρο. Η γηραιά κυρία θυμήθηκε ένα όνειρο απ’ τα νιάτα της, με άκρως σοκαριστικό περιεχόμενο για τα δεδομένα της εποχής. Είχε να κάνει με τον πρώτο της έρωτα. Το ξανάφερε στο μυαλό της ζωντανό όπως τότε και την πήρε ο ύπνος ξαναβλέποντας το ίδιο όνειρο σαν να ήταν νέα. Ξύπνησε ανάλαφρη σαν να είχε ξανανιώσει.

Μήπως λοιπόν δεν κοιμόμαστε καλά επειδή έχουμε πάψει να ονειρευόμαστε και όχι γιατί δεν θέλουμε να δούμε άλλα όνειρα;

Ο ύπνος απαραίτητος στον οργανισμό. Τα όνειρα επίσης. Επιτελούν μια διαδικασία που άφησε στην μέση ατελείωτη η μέρα. Εκπληρώνουν επιθυμίες τα όνειρα, κάτι που δεν έγινε κατά την διάρκεια της μέρας. Στα όνειρα βέβαια υπάρχει και μια συγκάλυψη. Αυτή γίνεται εμφανής όσο μεγαλώνουμε. Τα παιδιά που είναι πιο αγνά έχουν απλά όνειρα. Δεν έφαγαν το παγωτό που επιθυμούσαν κατά την διάρκεια της ημέρας; Το βράδυ στον ύπνο τους θα δουν ότι τρώνε παγωτό. Για τις μεγαλύτερες ηλικίες που υπάρχουν τα μη και τα πρέπει , όπου οι ηθικές αναστολές είναι μεγαλύτερες, τα όνειρα εμφανίζονται καμουφλαρισμένα ώστε να μην τα καταλαβαίνουμε ευθύς εξ αρχής. Δεν παύει να κρύβουν όμως μια επιθυμία που προσπαθεί να εκπληρωθεί. Κυρίως ερωτική επιθυμία. Επικρατεί τελευταία μια επιθυμία σου να καταγράφεις τα όνειρά σου και εάν είναι δυνατόν να τα ερμηνεύεις. Προσπαθείς έτσι να κλείσεις πληγές του παρελθόντος και να καλυτερεύσεις το παρόν. Όσο για το μέλλον αβέβαιο. Συχνά λέμε ότι δεν γίνεται να ζήσουμε δίχως όνειρα. Εννοούμε να ονειροπολούμε στον ξύπνιο. Μήπως όμως η εν λόγω φράση αφορά όντως τα όνειρα στον ύπνο και ότι δεν γίνεται να μην ονειρευόμαστε.

Πρόσφατα είδα στον ύπνο μου την γυναίκα της απέναντι κατοικίας. Φαινόταν νεότερη και μου έγνεφε μέσα από ένα λεωφορείο υψώνοντας μου ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Έδειχνε ευδιάθετη και σίγουρη. Είχα εκείνες τις μέρες ανησυχήσει γι αυτή γιατί ήταν άρρωστη με ένα κρυολόγημα, όχι τίποτα σπουδαίο. Η γυναίκα αυτή έμενε μόνη της και ήμουν ο μόνος που έδειξα κάποιο ενδιαφέρον. Η αλήθεια ήταν ότι ζητούσα αφορμή να γνωριστούμε. Μετά από λίγες μέρες, το κρυολόγημα πέρασε και δέχτηκα απ’ αυτήν μια πρόσκληση για έναν καφέ. Το σπίτι της στα ενδότερα μου προκάλεσε μια ευχάριστη έκπληξη. Το καθιστικό ήταν περιτριγυρισμένο από βιβλιοθήκες φορτωμένες με ένα σωρό βιβλία. Στο γραφείο μια παλιά γραφομηχανή brother και σκόρπιες σελίδες χαρτιού δακτυλογραφημένες και με χειρόγραφες συμπληρωματικές σημειώσεις. Η Ελένη όπως μου συστήθηκε ήταν επίδοξη συγγραφέας. Ο καφές ήταν εξαιρετικός, ήταν το μόνιμο διεγερτικό της όπως μου είπε. Δεν αναφέρθηκα στο όνειρο που ήταν πρωταγωνίστρια, αλλά απεκόμισα την ίδια αίσθηση. Η Ελένη εξέπεμπε μια σιγουριά, η μοναξιά γι αυτήν ήταν ένα δεδομένο, καθώς έτσι είχε όλο τον ελεύθερο χρόνο να εργάζεται όπως αυτή ήθελε. Συχνά δούλευε έως αργά το βράδυ και κοιμόταν μέχρι το μεσημέρι. Προκειμένου να πραγματοποιήσει το όνειρο της και να γράψει η ίδια, έκανε κατά καιρούς διάφορες δουλειές. Βοηθούσε μικρά παιδιά στα μαθήματά τους, άλλοτε έκανε αγγλικά σε ενήλικες ή βραδινή υπάλληλος στην  reception ξενοδοχείων. Όμως όλα αυτά για λίγο, μέχρι να μαζέψει κάποια χρήματα για να αφιερώνεται στο γράψιμο.

Έδειξα ενδιαφέρον για το γραπτό της. Προχωράει ρώτησα;

Ε θέλει πολύ δουλειά ακόμη.

Όπως κατάλαβα δεν είχε διαβάσει κανείς τίποτα ακόμα. Δεν θα διάβαζε κανείς τίποτα παρά μόνο όταν ήταν έτοιμο και τυπωνόταν. Τεράστια υπομονή και σιγουριά για τη δουλειά της.

Ξέρω ότι ο καθένας θα είχε την περιέργεια να διαβάσει κάτι στο οποίο δείχνω τέτοιο ζήλο. Όμως εδώ έχω βάλει τους κανόνες μου. Μπορείς να διαλέξεις όποιο βιβλίο θέλεις απ’ τη βιβλιοθήκη και να το διαβάσεις.

Δέχτηκα και σηκώθηκα να ρίξω μια ματιά στα βιβλία. Διάλεξα ένα ογκωδέστατο βιβλίο ,την Ερμηνεία των ονείρων του Φρόιντ. Η αλήθεια είναι ότι τα όνειρα που με απασχολούσαν ήθελαν και ένα βοήθημα για την ερμηνεία τους από κάποιον ειδικό. Δεν παραξενεύτηκε απ’ την επιλογή μου, μόνο μου χαμογέλασε και με οδήγησε προς την εξώπορτα.

Θα σου το επιστρέψω το συντομότερο δυνατόν είπα και έφυγα.

Αυτή στάθηκε και με παρακολουθούσε μέχρι που απομακρύνθηκα.

Συχνά τα βράδια πήγαινα στο παράθυρο και μέσα στην σκοτεινιά διέκρινα αμυδρά να φέγγει το καθιστικό της Ελένης από το πορτατίφ του γραφείου της. Δουλεύει έλεγα και δεν ένιωθα και εγώ μόνος, την είχα συντροφιά. Το βιβλίο της δεν διαβαζόταν εύκολα ,ήταν το ίδιο περίπλοκο με το θέμα του την ερμηνεία των ονείρων, αν και ο Φρόιντ έκανε με την συγγραφή του ότι περισσότερο μπορούσε για να γίνει κατανοητός από το κοινό της εποχής του. Ένα κοινό που όπως αναφέρει ο ίδιος ήταν αρκετά προκατειλημμένο για να δεχτεί μια καινούργια ματιά στον τρόπο θεώρησης της ζωής γενικά. Προσπαθούσα να είμαι αρκετά συνεπής στην καταγραφή των ονείρων μου. Έβλεπα μια συχνότητα επανάληψης σε ορισμένα. Ειδικά όσα αφορούσαν τους γονείς μου. Σίγουρα υπήρχαν εκκρεμότητες.

Ανέβαλα για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα να επιστρέψω το βιβλίο, ώσπου μια μέρα αποφάσισα να το επιστρέψω στην Ελένη. Διάλεξα να την επισκεφτώ το απόγευμα. Αυτή με υποδέχτηκε λες και περίμενε από καιρό να με ξαναδεί. Σέρβιρε τον καθιερωμένο ζεστό καφέ και άρχισε την κουβέντα.

Ξέρεις μου χρειάζεται και μένα ώρες-ώρες ένα διάλειμμα. Χαίρομαι που σε ξαναβλέπω και όχι τόσο για την επιστροφή του βιβλίου αν και τα βιβλία είναι κομμάτι της ζωής μου. Πες μου έβγαλες κάποια άκρη, σίγουρα σε απασχολούν τα όνειρα. Για μένα αν θέλεις να ξέρεις είναι πηγή έμπνευσης.

Αχ Ελένη της είπα. Χαίρομαι που σε ευχαριστεί να πούμε δυο λόγια. Τα όνειρα με απασχολούν γιατί όπως ο καθένας θέλω να βάλω σε κάποια τάξη τη ζωή μου. Να δω τι είναι σημαντικό και τι όχι. Στον ύπνο μας πιστεύω ασχολούμαστε πάντα με σοβαρά θέματα που όμως παραμελούμε να τους δώσουμε αξία. Τα όνειρα είναι σαν τις νυχτερίδες ,που με το που σκάσει το πρώτο φως και ξυπνήσουμε χάνονται, πάνε να κρυφτούνε σε σπηλιές ή σε καμπαναριά εκκλησιών.

 Ίσως είναι ένας μικρός άγγελος που μιλάει στον ύπνο μας ,σκηνοθετεί ,σκαρώνει ιστορίες απρόβλεπτες που συνήθως μας εκπλήσσουν.

Πιστεύεις στους αγγέλους βλέπω Ελένη!

Όχι με την έννοια ίσως την θρησκευτική ή σαν κάτι εξωπραγματικό που κατοικεί ψηλά στα σύννεφα. Πιστεύω όμως ότι μερικοί άνθρωποι ξεχωρίζουν. Μπορείς να το αισθανθείς αμέσως μόλις σταθούν δίπλα σου απ’ την αύρα που εκπέμπουν. Θέλεις να είσαι δίπλα τους όχι για να σου προσφέρουν κάτι υλικό, αλλά για σου δώσουν ίσως κάτι από την ξεγνοιασιά τους και την φωτεινότητα της σκέψης τους. Οι άγγελοι της εκκλησίας είναι φύλακες, κρατάνε ρομφαία και τα κλειδιά του παράδεισου. Οι δικοί μου άγγελοι είναι άνθρωποι κοινοί που όμως η ψυχούλα τους είναι ελεύθερη ,πεταρίζει, σκιρτά, είναι σαν μια ανθισμένη αλέα, ευωδιάζει.

Έφυγα από το σπίτι της Ελένης, μαγεμένος από την ματιά της σε ορισμένα θέματα. Ίσως είχα βρει και εγώ στο πρόσωπό της έναν άγγελο. Θα ήθελα να δανειστώ και άλλο βιβλίο της ώστε να έχω αφορμή να την επισκεφτώ ξανά. Όμως δεν το έκανα. Σκέφτηκα ότι πρέπει να της δώσω εγώ κάτι τώρα, ίσως ένα δικό μου βιβλίο. Σίγουρα θα δυσκολευτώ να βρω κάτι που δεν έχει διαβάσει. Είμαι στο χώρο μου τώρα μπροστά από την δική μου βιβλιοθήκη και ψάχνω για το βιβλίο που θα έχει να πει κάτι στην Ελένη. Άραγε τι να της άρεσε; Πάω δίπλα στο παράθυρο, το δωμάτιο της αχνοφέγγει μες στην σκοτεινιά του δρόμου. Διαλέγω τα σταφύλια της οργής του Στάινμπεκ τόσο για την ιστορία όσο πιο πολύ για το τέλος. Ο αγώνας του ανθρώπου να επιβιώσει όταν τον ξεριζώνουν από τον τόπο του αλλά πιο πολύ η εικόνα της λεχώνας στο τέλος που με το γάλα της προσπαθεί να σώσει έναν άνθρωπο που κινδυνεύει από την ασιτία και δεν δέχεται άλλη τροφή.

Σκέφτομαι τι σημαίνει αυτό το βιβλίο για μένα. Η ανάγνωση του είχε γίνει πολύ καιρό πριν, ήταν δώρο του πατέρα. Σίγουρα θα ήθελα να μιλήσω με την Ελένη για τον πατέρα μου, ίσως γι αυτό πήγα συνειρμικά στην επιλογή αυτού του βιβλίου. Έχω την ανάγκη να τον ξαναφέρω ξανά στην επιφάνεια ,χρόνια μετά τον χαμό του. Αφήνω το βιβλίο στην άκρη. Αυτή η θύμηση με στεναχώρησε κάπως. Ο κύκλος των ανθρώπων γύρω μου περιορισμένος για να κουβεντιάζω ανοιχτά τέτοια θέματα. Η Ελένη η πιο κοντινή μου αυτή την περίοδο. Αποφάσισα να την επισκεφτώ την επομένη το απόγευμα. Η νύχτα θα είχε πανσέληνο, δεν ξέρω κατά πόσο το ουράνιο σώμα θα επηρέαζε τις συμπεριφορές μας.

Χτυπώντας την εξώπορτα της Ελένης είχα παραμάσχαλα το μυθιστόρημα και στο χέρι μια σακούλα με κουλουράκια από τον φούρνο της γειτονιάς.

Καλώς τον μου είπε, μόλις έβαλα να γίνεται καφές, πάνω στην ώρα ήρθες.

Πέρασα στο γνώριμο χώρο πια του καθιστικού. Ήμασταν στο ημίφως του απογεύματος καθώς δεν είχε αναφτεί κάποιο τεχνητό φως.

Σου έφερα ένα βιβλίο είπα. Ίσως να σου είναι ήδη γνώριμο.

Η Ελένη περιεργάστηκε το βιβλίο και χαμογέλασε.

Το διάβασα έφηβη μου είπε αλλά σ’ ευχαριστώ. Το είχα αν θυμάμαι καλά δανειστή απ’ τη δημοτική βιβλιοθήκη, πάνε κάμποσα χρόνια ,δεν ξέρω πόσα.

Εμένα μου το είχε δωρίσει ο πατέρας μου, απ’ αυτόν αγάπησα την λογοτεχνία και το διάβασμα. Ξέρεις δεν ζει πια, όμως νιώθω ότι έχω αφήσει μαζί του ατελείωτες ένα σωρό κουβέντες. Ήταν δύσκολος άνθρωπος στην επικοινωνία. Κάθε φορά που ήθελε να μου  πει κάτι μου έπαιρνε ένα βιβλίο και μετά διαβάζοντας το, σχολιάζαμε διάφορα θέματα. Η αφορμή για συζήτηση ήταν πάντα τα βιβλία. Ξέρεις αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν το τελευταίο που μου δώρισε πριν φύγει. Έμεινε χωρίς να σχολιαστεί χωρίς την καθιερωμένη κουβέντα. Έτσι ήρθα σε σένα να κλείσω μαζί σου αυτόν τον κύκλο των συζητήσεων.

Και ίσως ανοίξουμε τον δικό μας κύκλο συζητήσεων συμπλήρωσε η Ελένη, κάτι που μου έδωσε θάρρος.

Πάντα μ’ αρέσει να κουβεντιάζω για τα βιβλία που διαβάζω ή τις ταινίες που βλέπω στο σινεμά. Εμένα με μύησε ο πατέρας μου στο σινεμά. Κάθε που άλλαζε παράσταση με έπαιρνε μαζί του να δούμε την πρώτη προβολή. Όλη αυτή η μυσταγωγία της σκοτεινής αίθουσας και της μεγάλης οθόνης έχει για μένα κάτι μαγικό. Μονομιάς σε βάζει σε άλλους κόσμους, σε περιπέτειες πρωτόγνωρες.

Η πανσέληνος άρχισε να ανατέλλει στον ορίζοντα του ουρανού. Καθώς σιγά-σιγά μας έλουζε το φως της ,πρότεινα στην Ελένη έναν μικρό περίπατο για να συνεχίσουμε την κουβέντα κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι. Αυτή δέχτηκε, αυθόρμητα είπε ναι. Βγαίνοντας στην δροσερή ατμόσφαιρα μιας ανοιξιάτικης βραδιάς αρχίσαμε να περπατάμε χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, σαν από χρόνια γνωστοί και χωρίς να μιλάμε σαν όλα να έχουν ειπωθεί. Το φως του φεγγαριού έκαναν τα πυρόξανθα μαλλιά της Ελένης να λάμπουν έντονα.

Τι σκέφτεσαι την ρώτησα. Μοιάζεις να είσαι σε έναν άλλον κόσμο.

Έχεις δίκιο, σκέφτομαι την ιστορία που γράφω. Φτάνει στο τέλος. Οι ήρωες μου φτάνουν στον προορισμό τους ένας-ένας. Δεν ξέρω αν θα λυτρωθώ και εγώ η ίδια από το εγχείρημα μου. Όλοι τους είναι κομμάτι του εαυτού μου τόσο φανταστικοί όσο και πραγματικοί ταυτόχρονα. Τις αγωνίες τους της έζησα προσωπικά, με τις χαρές τους χάρηκα ,με τις λύπες τους μελαγχόλησα, όμως στο τέλος θέλω να φανώ αισιόδοξη να δώσω τροφή για συνέχεια.

Ίσως ένα καινούργιο βιβλίο είπα, μια νέα ιστορία.

Ίσως είπε.

Τα βήματα μας είχαν οδηγήσει ασυναίσθητα στο λιμάνι. Πλησίαζαν μεσάνυχτα. Το λιμάνι είχε κόσμο. Περίμεναν το καράβι της γραμμής που φαινόταν φωταγωγημένο καθώς πλησίαζε. Οι επιβάτες στην κουπαστή προσπαθούσαν να ξεδιακρίνουν γνωστούς τους που περίμεναν. Μικροί έφηβοι που ξενυχτάνε στο λιμάνι φωνάζουν απ’ την προκυμαία προς το καράβι:

Πως σε λένε;

Απ’ το καράβι έρχεται μια γυναικεία φωνή ως απάντηση.

Μαρία!

Εμένα, Νικηφόρο

Κώστα

Μάρκο

Σας αγαπώ όλους ανταπαντά η γοργόνα απ’ την κουπαστή.

Είχαμε πάρει το δρόμο για το γυρισμό. Η Ελένη αν και δεν ένιωθε κουρασμένη ακουμπούσε στο δεξί μου μπράτσο με έναν τρόπο τόσο οικείο. Αισθανόμουν πανευτυχής που πέρασα μαζί της την βραδιά μου. Καθώς φτάναμε είπε ότι θα ξαναδιάβαζε το βιβλίο που της έφερα. Μια δεύτερη ανάγνωση μετά από χρόνια είναι πηγή νέων σκέψεων. Θα ήθελε να συζητήσουμε μαζί την ιστορία. Έτσι χωρίσαμε αυτή τη βραδιά πανσέληνου. Από ότι θυμάμαι μέρες μετά, εκείνη την νύχτα είχα κοιμηθεί γαλήνιος και ξυπνήσει αρκετά ευδιάθετος την επομένη.

Άφησα να περάσει κάμποσος καιρός πριν ξαναδώ την Ελένη. Έριχνα μόνο κλεφτές ματιές τα βράδια στο μισοφωτισμένο παράθυρο της. Η ανάγκη μου να την ξαναδώ ήταν μεγάλη, τόσο ώστε ένα βράδυ με επισκέφτηκε ξανά στον ύπνο μου. Την επομένη χτύπησε το κουδούνι της πόρτας μου. Τι έκπληξη για μένα όταν είδα στο πλατύσκαλο να στέκεται η Ελένη.

Πρέπει να μιλήσουμε είπε. Αυτή τη φορά αποφάσισα να έρθω εγώ.

Πέρασε είπα καθώς προσπαθούσα να βάλω σε μια τάξη τα πράγματα γύρω μου. Καθίσαμε αντίκρυ σε δυο πολυθρόνες.

Ξέρεις είπε χθες βράδυ σε είδα στον ύπνο μου.

Τι σύμπτωση είπα αυθόρμητα γιατί το ίδιο συνέβη και σε μένα.

Μπήκε με λίγα λόγια ο ένας στο όνειρο του άλλου είπε. Τι θαυμάσιο! Στο όνειρο μου ήμασταν στην προβλήτα του λιμανιού όπως την νύχτα της πανσέληνου. Περιμέναμε να έρθει το καράβι. Είχα την εντύπωση ότι θα κάναμε μαζί το ταξίδι. Όμως όταν ήρθε η ώρα της επιβίβασης ανέβηκες μόνον εσύ. Εμένα μου απαγορεύτηκε, δεν είχα το απαιτούμενο εισιτήριο. Σε είδα να με αποχαιρετάς απ’ την κουπαστή καθώς το πλοίο απομακρυνόταν. Δίπλα σου ήταν μια νέα κοπέλα, η γοργόνα της κουπαστής. Αυτή η σκηνή ήταν και η τελευταία που θυμάμαι, μετά ξύπνησα. Υπήρχε αναμφισβήτητα ο φόβος του χωρισμού. Γι αυτό ήρθα και σε βρήκα σήμερα, φοβόμουν ότι είχες φύγει.

Να που είμαστε όμως ο ένας απέναντι στον άλλο. Στο δικό μου όνειρο βρισκόμασταν και οι δυο στο πατρικό μου σπίτι. Κρατούσες ένα βιβλίο στα χέρια σου, που είχα την εντύπωση ότι ήταν η δικιά σου ιστορία και μου την διάβαζες. Καθόμουν στα πόδια σου και αφουγκραζόμουνα όλο αγωνία για την συνέχεια. Ξαφνικά μπήκε ο πατέρας μου στο προσκήνιο και ένιωθε ευχαριστημένος καθώς άκουγε κι αυτός, αλλά του ήταν αδύνατο πλέον να παρέμβει και να πει την γνώμη του.

Ξέρεις ίσως με επηρέασε για να δω το συγκεκριμένο όνειρο το βιβλίο του Στάινμπεκ που μου έφερες. Σε είχα διαρκώς κατά νου διαβάζοντας το ξανά. Αυτή η οικογένεια που φεύγει από τον τόπο της προκειμένου να επιβιώσει. Η μετανάστευση επειδή κάποιοι σου παίρνουν τη γη που μεγάλωσες και όλες οι αντιξοότητες που συναντούν στη διαδρομή για έναν τόπο φιλόξενο, για έναν τόπο που δεν έχεις παρά να απλώσεις το χέρι για να γευτείς ένα ζουμερό τσαμπί σταφύλια. Στο τέλος το μάταιο της προσπάθειας και η καταστροφή που μόνον η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά μπορεί να τη νικήσει.

Ελένη νομίζω ότι είμαστε πολύ κοντά σαν άνθρωποι. Έχουμε κερδίσει έναν τρόπο σπάνιας επικοινωνίας. Δε νομίζω ότι μπορούμε να αποχωριστούμε τόσο εύκολα πια.

Χθες έβαλα και την τελευταία πινελιά στην ιστορία που έγραφα εδώ και κάμποσο καιρό. Είναι καιρός να τυπωθεί και να ταξιδέψει. Το αντίτιμο του εισιτηρίου πιστεύω το έχω πληρώσει και με το παραπάνω.

Πόσο χαίρομαι για σένα που ένα όνειρο πραγματοποιήθηκε. Όσο για τα όνειρα της νύχτας εσύ η ίδια κάποτε είχες πει ότι είναι πηγή έμπνευσης. Θα είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο και σίγουρα αν θέλεις θα ταξιδέψουμε και μαζί, υπό έναν όρο. Θα είμαι ο πρώτος σου αναγνώστης.

Έσκυψε και χαϊδεύοντας μου το κεφάλι μου έδωσε ένα ζεστό φιλί. Δύο μοναχικοί άνθρωποι είχαν βρεθεί κοντά, είχαν αγαπηθεί με τον τρόπο τους ,μέσα από τις αγωνίες του παρελθόντος ζούσαν ένα παρόν που τους μάγευε και είχαν προπαντός κοινά όνειρα για το μέλλον.  

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Γ. ΑΡΧΟΝΤΑΚΗΣ