ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΟΙ ΡΩΓΜΕΣ
Εκεί που τελειώνουν οι ρωγμές
Πολύτιμο ξαθέρι. Πετρίτης με ανοιγμένα τα φτερά του. Σχεδόν ακίνητος στον άνεμο. Ο ορίζοντας γεμάτος βάτα και όνειρα. Ισως να πεις πως σιώπησε η μουσική. Μα πάλι σιγοτραγουδάς.
Από μέσα σου. Λες και το μυστικό δεν πρέπει να ειπωθεί. Πολύτιμο ξαθέρι. Πούθε έρχεσαι. Δε ρωτώ αν θα μείνεις. Μα πούθε έρχεσαι. Εκεί που τελειώνουν οι ρωγμές, είναι το ξέφωτο. Κρυφέ εραστή των αστεριών. Των δράκων. Και του μοναχικού αηδονιού. Που νύχτα κελαηδά. Ως μόνο αυτό ξέρει. Σε είδα στους εφιάλτες του λαβύρινθου. Τι να ζητούσες κείθε. Πάντα το σκοτάδι αργεί. Και να ‘ρθει. Και να φύγει. Και ‘συ, ακροβάτης των ρωγμών, αναζητάς τ’ άστρη. Εις μάτην. Και εις το διηνεκές. Και είναι αυτό το συναίσθημα. Οπως να μένεις από τσιγάρα στη βαθιά σιωπή. Τότε που μόνο η σιωπή είναι ανοιχτή ακόμα. Τότε που ακόμα και τ’ αγρίμια της νύχτας έχουν φύγει. Και είσαι εσύ δράκε, δίχως ούτε μιά γόπα συνροφιά. Στη σιωπή της αγρύπνιας. Μετράς το χρόνο ανάποδα. Ως την εκκίνηση. Του φωτός. Να ημερέψει ο νους. Μεσ’ το λιοπύρι να χαθείς. Ιδρώτας σε φτηνό πουκάμισο εργάτη. Που ψάχνει για δουλειά. Και έαν ανομολόγητο Ερωντα. Κάτω από τα πλατάνια που πεθαίνουν μέσα στις αδιάφορες, περαστικές ματιές, κοιμάται ακόμα ο Δράκος. Είναι ένας περίεργος Δράκος αυτός. Χαμένος μέσα στα τρίσβαθα του νου, των κρυφών ποιητών και των τροβαδούρων των δρόμων. Και των οριζόντων. Και αυτός ο περίεργος Δράκος κεντά. Ολημερίς κι ολονυχτίς.Αιώνες τώρα. Όσους αιώνες κρατούν οι στιγμές. Της σιωπής των μοναχικών στρουθίων. Κάτι απογεύματα του θέρους. Γυμνά απο τα σταφύλια του Νότου. Που τόσο σου λείπουν. Κάστρο δεν έχει ο Δράκος. Μήτε πανοπλία έχει. Μα μιλά την αρχαία λαλιά. Αυτή που καταλα βαίνουν οι σιωπηλοί. Και οι μονάχοι. Δεν θα τον βρεις όσο κι αν ψάξεις. Θα σε βρει αυτός. Αν το θελήσει. Μα τότε θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος. Να γίνεις και ‘συ Δράκος. Εκεί στο Νότο. Εκεί που συμβαίνουν όλα. Εκεί που τελειώνουν οι ρωγμές.
Από μέσα σου. Λες και το μυστικό δεν πρέπει να ειπωθεί. Πολύτιμο ξαθέρι. Πούθε έρχεσαι. Δε ρωτώ αν θα μείνεις. Μα πούθε έρχεσαι. Εκεί που τελειώνουν οι ρωγμές, είναι το ξέφωτο. Κρυφέ εραστή των αστεριών. Των δράκων. Και του μοναχικού αηδονιού. Που νύχτα κελαηδά. Ως μόνο αυτό ξέρει. Σε είδα στους εφιάλτες του λαβύρινθου. Τι να ζητούσες κείθε. Πάντα το σκοτάδι αργεί. Και να ‘ρθει. Και να φύγει. Και ‘συ, ακροβάτης των ρωγμών, αναζητάς τ’ άστρη. Εις μάτην. Και εις το διηνεκές. Και είναι αυτό το συναίσθημα. Οπως να μένεις από τσιγάρα στη βαθιά σιωπή. Τότε που μόνο η σιωπή είναι ανοιχτή ακόμα. Τότε που ακόμα και τ’ αγρίμια της νύχτας έχουν φύγει. Και είσαι εσύ δράκε, δίχως ούτε μιά γόπα συνροφιά. Στη σιωπή της αγρύπνιας. Μετράς το χρόνο ανάποδα. Ως την εκκίνηση. Του φωτός. Να ημερέψει ο νους. Μεσ’ το λιοπύρι να χαθείς. Ιδρώτας σε φτηνό πουκάμισο εργάτη. Που ψάχνει για δουλειά. Και έαν ανομολόγητο Ερωντα. Κάτω από τα πλατάνια που πεθαίνουν μέσα στις αδιάφορες, περαστικές ματιές, κοιμάται ακόμα ο Δράκος. Είναι ένας περίεργος Δράκος αυτός. Χαμένος μέσα στα τρίσβαθα του νου, των κρυφών ποιητών και των τροβαδούρων των δρόμων. Και των οριζόντων. Και αυτός ο περίεργος Δράκος κεντά. Ολημερίς κι ολονυχτίς.Αιώνες τώρα. Όσους αιώνες κρατούν οι στιγμές. Της σιωπής των μοναχικών στρουθίων. Κάτι απογεύματα του θέρους. Γυμνά απο τα σταφύλια του Νότου. Που τόσο σου λείπουν. Κάστρο δεν έχει ο Δράκος. Μήτε πανοπλία έχει. Μα μιλά την αρχαία λαλιά. Αυτή που καταλα βαίνουν οι σιωπηλοί. Και οι μονάχοι. Δεν θα τον βρεις όσο κι αν ψάξεις. Θα σε βρει αυτός. Αν το θελήσει. Μα τότε θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος. Να γίνεις και ‘συ Δράκος. Εκεί στο Νότο. Εκεί που συμβαίνουν όλα. Εκεί που τελειώνουν οι ρωγμές.
ΟΡΣΑ ΔΡΕΤΑΚΗ
Πηγή: haniotika-nea.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου