ΟΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

                                   

                                                      ΟΙ ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

           Συνήθισα να ζω μόνος, κι ίσως σύντομα χάσω την ανάγκη για ζωή. Δεν έχω κανένα να νοιάζομαι, κανένα να υπολογίζει σε μένα. Παρά ταύτα ζω με την ελπίδα. Θέλω να συνεχίσω να λέγομαι άνθρωπος με τις ευαισθησίες που του αναλογούν. Πιστεύω στο μαζί, αν και ενεργώ μοναχικά. Υποστηρίζω το εμείς, αλλά μένω στο εγώ.

Σίγουρα κάτι λάθος συνέβη για να φτάσω σ’ αυτήν την απομόνωση. Ίσως μέσα μου να πικράθηκα απ’ τους άλλους και δίχως να ξέρω ότι η μοναξιά κρύβει μεγαλύτερο πόνο, διάλεξα μοναχική ζωή. Αγώνα δίχως συναγωνισμό, χωρίς ευγενή άμυλα και αλληλεγγύη. Δίχως κανόνες και προβλήματα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως, ο ίδιος ο εαυτός, πώς να τον κάνεις καλά. Μπορείς να συνομιλείς με τον καθρέπτη αντίκρυ δίχως να θες να τον σπάσεις ώρες-ώρες;

Είναι στιγμές που οι δαίμονες σε κυριεύουν, κι ο εαυτός να θέλει να τραφεί με τις ίδιες του τις σάρκες. Δεν έχεις ή δε θέλεις να δώσεις απαντήσεις. Τα ερωτήματα, βασανιστικά, συνεχίζουν να υπάρχουν. Και το μόνο που σου μένει είναι να ελπίζεις ότι αυτή η κατάσταση θα αλλάξει μια μέρα και εσύ θα πάψεις να είσαι ο ίδιος. Πόσοι όμως από εμάς κάνουν κάτι για να αλλάξουν; Βασανίζονται αλλά συνεχίζουν ίδιοι και απαράλλακτοι. Το μόνο που τους αλλάζει είναι η φθορά του χρόνου που περνά. Αλλά κι αυτή την αλλαγή τη φοβόμαστε και αναλωνόμαστε μάλιστα σε προσπάθειες να φαντάζουμε για πάντα νέοι.

Ξέρω αρκετούς ηλικιωμένους που συνεχίζουν να ζουν με πάθος την κάθε τους μέρα, παρατείνοντας τη ζωή, και νέους σε ηλικία, που κρύβουν μέσα τους την παραίτηση, λες κι η ζωή δεν είναι μπροστά τους.

Όλοι εμείς οι μοναχικοί μοιάζουμε λίγο-πολύ. Δεν αγαπάμε πραγματικά τον εαυτό μας και σπάνια βρίσκονται άνθρωποι να μας αγαπήσουν. Φτάνουμε στο άλλο άκρο καμιά φορά και υπερασπιζόμαστε τη μοναχικότητα, διώχνοντας ως απρόσκλητους, όσους πλησιάζουν δίπλα μας. Μας αρέσει να δείχνουμε στους άλλους ότι είναι ανεπιθύμητοι, γινόμαστε μνησίκακοι. Στο τέλος θα πετύχουμε να μη μας θυμάται κανείς, σα να μην υπήρξαμε ποτέ. Παρ’ όλα αυτά είμαστε ματαιόδοξοι και για να νικήσουμε τη λησμονιά της ύπαρξής μας, κάτι φτιάχνομε, άλλος σπίτι, άλλος περβόλι με δέντρα, άλλος ένα βιβλίο.

Μα στο τέλος ένα θα μείνει ως επιστέγασμα σ’ ότι έχει προσπαθήσει ο μοναχικός˙ αυτός ο  άνθρωπος δεν αγάπησε ούτε τον ίδιο του τον εαυτό.

Βέβαια ο Σοπενχάουερ αναφέρει ότι κάνουμε παρέα με ομοίους μας, και πως στους μοναχικούς ανθρώπους κρύβονται, σπάνια βέβαια, και μεγαλοφυΐες, που ούτε με τους ομοίους τους έχουν ανάγκη να κάνουν παρέα, παρά μόνο σα θελήσουν να δείξουν μια εργασία τους. Τότε νιώθουν την ανάγκη να επικοινωνήσουν.

Κι αν όλοι εμείς οι μοναχικοί θέλουμε να κρατήσουμε από κάτι, είναι ότι κρύβουμε λοιπόν μια μεγαλοφυΐα μέσα μας, που ίσως η τύχη τα έφερε να μην καλλιεργήσαμε σωστά ή ίσως να φταίνε κι άλλοι που μας παρέκλιναν εκτός πορείας, και γι αυτό μάλλον το λόγο, ο μοναχικός θα υπερασπίζεται με ζήλο πάντα τη μοναχικότητά του.  

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Γ. ΑΡΧΟΝΤΑΚΗΣ