ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ

        ΛΕΞΕΙΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΟ

        Το σταυροδρόμι των σκιών

Πίνω μονορούφι το λιόγερμα που δε τόλμησα να σε κεράσω. Και μεθώ. Αναζητόντας σε. Στα ερηπωμένα καφενεία στα σταυροδρόμια των σκιών. Και μοιάζω εργάτης βρεγμένος, σε νυσταγμένα εργοτάξια. Από τη βροχή του σκοταδιού και της απουσίας. Που σταματά για μιά στιγμή, τα γρανάζια του εφήμερου. Για να στρίψει το τσιγάρο μιά φευγαλέας ζεστασιάς. Κι είναι λες, η νυχτερινή βάρδια, μιά πρόφαση για την αγρύπνια του πόνου. Και λες, πέρασαν χίλια φεγγάρια από τότε. Κι είναι ο καπνός το παγωμένο χάδι σου. Ξεγέλασμα της απουσίας. Εφημερα λόγια των καιρών της σιωπής. Χειμωνιάτικη διαδρομή μέσα σε ομίχλη, στις έρημες εθνικές οδούς με τις θύμησες και τα παλιά λα’ι’κά. Δεν είδα το δάκρυ σου. Και δεν είδες το δικό μου. Κι η νύχτα, μιά γουλιά σιωπή. Και μιά σέρτικη ρουφηξιά από σκοτάδι. Είναι ζεστό το σκοτάδι. Όλους τους παγωμένους χειμώνες της εφήμερης Αιωνίας. Είναι άγρυπνο το σκοτάδι. Μέχρη να χαράξει. Είναι άγρυπνη η σιωπή. Μέχρη να χαράξει. Κι όλο λες, αυτή είναι η τελευταία βάρδια της σιωπής. Κι όλο λες, μιά ρουφηξιά ακόμη και θα χαράξει. Κι είναι λες, το ξεγελασμα της απουσίας.

ΟΡΣΑ ΔΡΕΤΑΚΗ

Πηγή: Χανιώτικα νέα