Ιδρωμένη σιωπή

Αφροδίτη, Αυγερινός ή Αποσπερίτης

ΛΕΞΕΙΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΟ

Μυρίζει νύχτα, βρεγμένο χώμα και ιδρωμένη σιωπή. Μου είχες γράψει. Πάνε αιώνες τώρα.
 Ότι θα ξημερώσει σύντομα. Κι έχουν περάσει σύμπαντα και σκοτεινά αποτσίγαρα.
 Κι όμως. Το πίστεψα τότε. Το πιστεύω και τώρα.
 Καθώς τα νυχτοπούλια φτερουγίζουν πάνω στις χαμένες ηλιαχτίδες. Παραμιλούν τα χρόνια κι οι στιγμές τ' ακούν και χαμογελούν πικρά. Όπως το άρωμα του νυχτολούλουδου. Κάτι μεθυσμένα καλοκαίρια.
Δεν ξέρω του κόσμου τούτου τα βήματα. Χορεύω με τα δικά μου. Που κοίτονται μέσα σε αφηρημένα βλέματα. Κι η νύχτα, μικρή κι ατέλειωτη. Ξαπλωμένη σε ασβεστωμένα πλακόστρωτα και σφιχτοδεμένη με μαύρο κεφαλομάντιλο.
Κι ο ορίζοντας παράταιρα όμορφος. Σιγοτραγουδώ κάτι ξεχασμένα λόγια. Κάτι ξεχασμένους ρυθμούς. Σαν παράφωνος καπνός, πάνω σε στιγμή βρεγμένη. Από τη μακρυνή αλμύρα. Που, όνειρο ήταν λες. Μέσα στα τρίσβαθα των Ερώντων και των γισεμιών. Και ύστερα, εσύ, φως του Αυγερινού. Ξημερώνει. Όπως το είπες.

ΟΡΣΑ ΔΡΕΤΑΚΗ

Πηγή: Χανιώτικα νέα.