Η ψυχή της πόρνης (του Αριστείδη Αρχοντάκη)

 

 

Η ψυχή ψάχνει απολαύσεις, το σώμα δεν μπορεί να κάνει χωρίς αυτές, έγραφε ο νομπελίστας Πορτογάλος συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου, στο μυθιστόρημά του «Το χρονικό του μοναστηριού».

 Όταν είσαι νέος οι ορμές και οι χυμοί του σώματος εκρήγνυνται, ζητάς τη συνεύρεση με το ταίρι σου κάθε στιγμή, γιατί τα φουντώματα είναι σύνηθες φαινόμενο και ζητούν άμεση ικανοποίηση. Ο έρωτας σαν συναίσθημα είναι άλλο πράγμα, εκεί παίζει ρόλο πιο πολύ το μυαλό και το σώμα ακολουθεί. Μα η απαίτηση του σώματος για ερωτική επαφή είναι κάτι το ωμό, λες και πηγάζει απ’ τα ορμέμφυτα ένστικτα του είδους, που καλεί τη γενιά να αναπαραχθεί βιολογικά. Μα και σαν τα χρόνια διαβούν και το σώμα φθαρεί, το μυαλό που επιζητά τη νεότητα και τη σφριγηλότητα, θα σκέφτεται πάλι την ερωτική επαφή, και θα γλυκοκοιτάζει τα νιάτα, λες και μέσα απ’ αυτά καταφέρει προσποιούμενο, να μεταβάλλει το είδωλο  στον καθρέπτη της ζωής, και να ξανανιώσει.

Το αρχαιότερο επάγγελμα, αυτό της πόρνης, είναι αυτό που πάντα θα καλύπτει την ανάγκη άμεσα, που ο συνευρισκόμενος θα βρίσκει πάραυτα ανταπόκριση, -το χρηματικό τίμημα έρχεται σε δεύτερη μοίρα-, όχι όμως και για την πόρνη, που, πουλώντας την ψυχή της στο διάβολο, αποκτά τεράστια περιουσία. Είναι  αυτή που συνάμα μαθαίνει τα μυστικά της πόλης, και συναγωνίζεται σ’ αυτό τον τομέα τον προσωπικό ψυχαναλυτή, που κι αυτός αν μη τι άλλο, έχει πολύ εχέμυθη δουλειά να κάνει στις μέρες μας. Πως θα μου πείτε γίνεται αυτό όταν, η μισή ανθρωπότητα έχει τη μανία να είναι περίεργη για τη ζωή της άλλης μισής, η οποία βέβαια την πληρώνει με το ίδιο νόμισμα, είναι απ’ τις ανεξιχνίαστες βουλές. Για όποιον άνδρα πει ότι δεν πέρασε σε κάποια φάση της ζωής του το κατώφλι της πόρνης, και δε βρέθηκε ποτέ προ των πυλών με το αναμμένο  κόκκινο φωτάκι, σίγουρα αποτελεί κατά πάσα πιθανότητα ψέμα.

Οι πόρνες όπως και τα αρσενικά έχουν τις συμπάθειες τους. Τα αρσενικά τους αρέσει να επισκέπτονται καμιά φορά την ίδια γυναίκα για καιρό, και να δένονται συναισθηματικά. Για την πόρνη το συναισθηματικό δέσιμο είναι απαγορευμένο, γι αυτές το αξίωμα είναι να τους αγαπούν όλους. Υπάρχουν βέβαια κι οι εξαιρέσεις, όπου η πόρνη όταν δεν έχει πολύ δουλειά θα σου ζητήσει, εάν σε συμπαθεί, να της κάνεις λίγο παρέα, κουβεντιάζοντας μετά ντυμένοι στο καθιστικό. Θα το κάνει ο διάολος όμως, κι εκείνη τη στιγμή, ενώ είστε μόνοι και τα λέτε συντροφικά, να χτυπήσει το κουδούνι πελάτης, και αυτός θα είναι παραλής Αμερικάνος από τη βάση που θα τον χρεώσει τα διπλά από εσένα. Σε παρακαλεί όμως, καθώς είναι μόνη για να τον δεχτεί, να κάτσεις εσύ στη θέση σου, για προστασία. Και καθώς ο Αμερικάνος θα ικανοποιείται, εσύ θα βρίσκεται μες στην αχλή του ημίφωτος, και το μάτι σου καθώς περιεργάζεται το χώρο θα πέσει σε μια ανοιχτή κασέλα ξέχειλη από πενηντάευρα. Αυτή λες ήταν η δοκιμασία που σε έβαλε η πόρνη να υποστείς, και ας σε συμπαθεί, κι ας την συμπαθείς κι εσύ.

 Έκανες καιρό να ξαναπάς, όταν όμως πήγες την βρήκες να έχει αλλού το μυαλό της. Και μετά από καιρό την συνάντησες ξανά στην πλατεία, με τρούλα την κοιλιά ετοιμόγεννη, να σου χαμογελά με εκείνα τα τσιγγάνικα πράσινα μάτια. Ε από τότε δεν την ξανάδες…