Ήξερε να λέει παραμύθια η γιαγιά μου
Παραμύθια που φέρνανε στα μάτια του παιδιού ύπνο, όπως τα αστέρια φέρνουνε τη νύχτα.
Τα παραμύθια της μοιάζανε το ένα με το άλλο. Σ' όλα όμως υπήρχε μια στιγμή που σαν έφτανε η γιαγιά μου, εγώ, κι αν ακόμα κυλούσε ο ύπνος από τα μάτια στα μάγουλά μου σαν σκοτεινό νερό, σήκωνα το κεφάλι κι όλος περιέργεια στύλωνα τα μάτια μου στα δικά της.
Πως να μην κάνω έτσι σαν την άκουγα να λέει κάθε τόσο: "Οι στρατοκόποι πήρανε το δρόμο. Ο Κέλογλαν φοράει τα σιδερένια παπούτσια του και τραβάει για το βουνό. Ο μικρός γιος του άρχοντα πάει στη βρύση να βρει την αγαπημένη του που κλαίει. Όλοι τους, ωστόσο, δρόμο πήρανε δρόμο αφήσανε, βουνά και λαγκάδια ανεεβοκατεβήκανε και σαν γυρίζανε να δούνε πόσο δρόμο είχανε κάνει, δεν ήτανε παρά δυο δρασκελιές". (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου