Ο Ούγκο Ρικαρέλι γεννήθηκε το 1954 στο Τσιριέ της επαρχίας του Τορίνου. Ζει στη Ρώμη. Το βιβλίο του Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΠΟΝΟΣ κέρδισε το 2004 το πιο έγκυρο λογοτεχνικό βραβείο της Ιταλίας, το Βραβείο Στρέγκα.
Πριν από πολλά χρόνια η μητέρα μου με πήγε να δω μια μηχανή αέναης κίνησης. Φτάσαμε σε κάτι συγγενείς, ίσως μακρινούς εξαδέλφους, που κάθονταν σε μερικά χαμηλά σπιτάκια, όπου κάθε οικογένεια ζούσε μ' ένα μηχανικό αργαλειό, κατσκεύασμα που έριχνε αδραχτιές από ύφασμα απ' τη μια στην άλλη μεριά του στημονιού, προκαλώντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο. Σ' εκείνη την κόλαση από πάταγο, ένας από εκείνους τους ανθρώπους μας οδήγησε μέσ' από ένα σκοτεινό διάδρομο μέχρι την πόρτα ενός δωματίου, που μας την άνοιξε λες και ήταν η είσοδος κάποιου τεμένους. Εκεί μέσα είδα έναν τεράστιο μηχανισμό, ένα κουβάρι από ρόδες και αντίβαρα, που στα παιδικά μου μάτια φάνηκε σαν παιχνίδι φανταστικό. Ο κατασκευαστής του ήταν ένας ψηλός ξερακιανός τύπος, ντροπαλός και κακοντυμένος, που μας εξήγησε με συστολή την λειτουργία εκείνης της εφεύρεσης, που υποτίθεται ότι παρήγαγε την ατέρμονη κίνηση. Σ' εκείνο το δωμάτιο, πολλά χρόνια πριν, στα λιτά λόγια εκείνου του μακρινού συγγενούς και στο τρίξιμο του πολύπλοκου κατασκευάσματος, ίσως για πρώτη φορά συνέλαβα την έννοια της ουτοπίας, την είδα καμωμένη από τα σύρματα, απ' τις ρόδες και τους αρμούς, απ' όλα τα άλλα φτωχά πράγματα που γεμίζανε εκείνο το χώρο και τη ζωή ενός ανθρώπου που σήμερα δεν θυμάμαι καν τ' όνομά του. Ίσως αυτή η ιστορία να γεννήθηκε εκείνη την ημέρα, κι εγώ, με τον καιρό, έπαιξα μετά κατασκευάζοντας της το μηχανισμό, χρησιμοποιώντας τις λέξεις απ' τις διηγήσεις της νονάς μου, της μητέρας μου και του πατέρα μου, φτιάχνοντας με τη φαντασία τις ζωές των προγόνων που δε γνώρισα ποτέ, τους τόπους όπου είχαν ζήσει, τα όνειρά τους και τις ελπίδες τους, τυλίγοντάς τες, σαν να 'τανε μάλλινη κλωστή, γύρω από την αίσθηση που είχα νιώσει μπροστά στον παράξενο μηχανισμό. (ΟΥΓΚΟ ΡΙΚΑΡΕΛΙ)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου