ΤΟ ΠΟΝΗΡΟ ΦΕΓΓΑΡΙ (ΟΡΣΑ ΔΡΕΤΑΚΗ)

ΛΕΞΕΙΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΥΘΟ Σου γράφω πάλι αξημέρωτα. Όπως το συνηθήζω. Δυό λόγια να σου πω. Σα δυό πιατάκια γεμάτα. Το ένα με αρισμαρί. Και το άλλο με θυμαρορίγανη. Ο άνεμος δεν έχει αποφασίσει ακόμη. Αν θα φυσήξει με όλη του τη δύναμη. Ή αν θα σωπάσει. Προς το παρόν βαριανασαίνει. Καθώς ένα πονηρό φεγγάρι, στο τέταρτό του, τον θυμώνει. Γιατί αντιστέκεται στα νέφελα που αυτός νομίζει ότι τα οδηγεί. Άραγε ο άνεμος οδηγεί τα νέφελα; Μόνο το φεγγάρι. Μεγάλο πειραχτήρι αλήθεια. Ξέρει. Μα κρατά ότι ξέρει και δεν το λέει του άνεμου. Ζορίζεται ο άνεμος και πηγαινοφέρνει τον ευκάλυπτό μου, μέχρη τα όριά του. Μακριά στον ορίζοντα φαίνεται η καταιγίδα. Που είναι κάπου αλλού. Μα κάπου κοντά. Η μυρωδιά του σκοταδιού έχει ξυπνήσει. Προ πολλού. Παράξενη είναι αυτή η μυρωδιά. Σα ξεχασμένη μελωδία. Στις σκονισμένες παρτιτούρες του νου. Περιέργως πως, οι μυρωδιές κι οι μελωδίες πάνε μαζί. Κάθε μυρωδιά και μιά μελωδία. Κάθε μυρωδιά και πολλές μελωδίες. Πόσες μελωδίες να ‘χει η θύμηση άραγε ; Πόσες εικόνες η κάθε μελωδία. Από αυτές τις παλιές εικόνες. Τις αφημένες μέσα σε ταχυδρομικούς φακέλους με συλεκτικά γραμματόσημα. Ένα σπουργίτι έχει φτιάξει μια μικρή φωλιά στο παραθύρι μου. Είμαστε φίλοι. Μου λέει τα νέα. Αυτά που δε θα σου πει κανείς. Είναι όμορφο να ξυπνάς αξημέρωτα. Θα δεις και θ’ ακούσεις, ότι, ποτέ δε θ’ ακούσουν και δε θα δουν οι υπόλοιποι. Μοιάζει με την ελεγεία του στοχασμού, στους καιρούς των δράκων. Μικρό τεφτέρι έχουμε. Μα όλα τα χωρά. Κι η λεφτεριά στους καιρούς των δράκων, μοιάζει με το αποψινό πονηρό φεγγάρι. Που περιπαίζει τους ανέμους. Που περιπαίζει τους κόσμους της αειθαλούς και ανιστόρητης καθημερινότητας. Που έχει ”ξεχάσει” προ πολλού τη μελωδία της θύμησης. Γιατί θα πρέπει να θυμηθείς ότι πραγματικά είσαι, για να γίνεις αυτό που είσαι. Και πίστεψέ με, αυτό, καθώς φαίνεται δε συμφέρει τους αρχιμάγιστρους. Μα ας γυρίσουμε στην αρχή. Εχω δυό λόγια να σου πω. Αξημέρωτα. Δυό λόγια σα δυό πιατάκια γεμάτα. Το ένα με αρισμαρί. Και το άλλο με θυμαρορίγανη. Που έχουν όλες τις μυρωδιές του σκοταδιού. Που είναι οι μόνες που κατανοούν, αυτό το πειραχτήρι, το πονηρό φεγγάρι. Πηγή:Χανιώτικα νέα