Τα γενέθλια του ΔΝΤ (του Αριστείδη Αρχοντάκη)

Τα γενέθλια του ΔΝΤ* Στις 23 Ιουλίου του 1944, στον τουριστικό παράδεισο του Μπρέτον Γουντς, έγινε γνωστό ότι η ανθρωπότητα κυοφορούσε δίδυμα, που τα είχε απόλυτη ανάγκη. Το ένα θα ονομαζόταν Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το άλλο Παγκόσμια Τράπεζα. Όπως και στην περίπτωση του Ρωμύλου και του Ρώμου, μια λύκαινα θήλασε τα δίδυμα αδέλφια, τα οποία βρήκαν κατάλυμα στην πόλη Ουάσινγκτον, κοντά στον Λευκό Οίκο. Από τότε, τα δίδυμα κυβερνούν τις κυβερνήσεις του κόσμου. Σε χώρες που δεν τα ψήφισε κανείς, τα δίδυμα επιβάλλουν την υπακοή ως καθήκον και ως πεπρωμένο: επιβλέπουν, απειλούν, τιμωρούν, εξετάζουν: «Ήσουνα φρόνιμος; Έκανες τα μαθήματά σου;» Νωπές είναι ακόμη οι μνήμες του εξαναγκασμού και της ταπείνωσης που δεχτήκαμε από τα δίδυμα και που επέβαλλαν στην χώρα μας με την παρουσία τους. Συνταξιούχοι που δέχτηκαν εν μια νυκτί κούρεμα συντάξεων και περικοπή δώρων, μισθωτοί που αναγκάστηκαν να εργάζονται με μισθούς πείνας, νέοι αλλά και μεγαλύτεροι οι οποίοι εξαναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν αναζητώντας καλύτερη μοίρα. Μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς; Ένα δημοψήφισμα έγινε με το αποτέλεσμα του οποίου να δείχνει ότι οι πολλοί αντιδρούμε, όμως καπελώθηκε και σήμερα αποτελεί θύμηση και παράδειγμα για χλευασμό από τους κρατούντες προς αυτούς που το εμπνεύστηκαν και το πραγματοποίησαν. Όμως το 2011 η Ισλανδία είπε όχι για δεύτερη φορά στις προσταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Το Ταμείο και η Ευρωπαϊκή Ένωση είχαν αποφασίσει ότι οι τρακόσιοι είκοσι χιλιάδες κάτοικοι της Ισλανδίας θα επωμίζονταν την πτώχευση των τραπεζιτών και τα χρέη τους στη διεθνή αγορά, και ότι ο καθένας τους θα πλήρωνε δώδεκα χιλιάδες ευρώ. «Αυτό το χρέος δεν είναι δικό μας. Γιατί να το πληρώσουμε;» Σε έναν κόσμο τρελαμένο από την οικονομική κρίση, το μικρό νησί στα νερά του μακρινού Βορρά έδωσε σε όλους μας ένα καλό μάθημα κοινής λογικής. Αλλά και στην Ισπανία το 2011 χιλιάδες νέοι, που έχασαν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους κατέλαβαν τις πλατείες και τους δρόμους σε πολλές πόλεις. Και η αγανάκτηση εξαπλώθηκε. Η υγεία αποδείχτηκε πιο μεταδοτική από την αρρώστια, και οι φωνές των αγαναχτισμένων διέσχισαν τα σύνορα, τα σχεδιασμένα στους χάρτες. Σε ολόκληρο τον κόσμο ακούστηκαν. Μας είπαν «δρόμο» και βρισκόμαστε ακριβώς εδώ. Σβήσε την τηλεόραση και άναψε τον δρόμο. Την ονομάζουν κρίση αλλά είναι αισχροκέρδεια. Δεν υπάρχει έλλειψη χρήματος, υπάρχει πλεόνασμα απατεώνων. Κυβερνούν οι αγορές. Δεν τις ψηφίσαμε. Αποφασίζουν για τις χώρες μας. Ενοικιάζεται σκλάβος σε τιμή ευκαιρίας. Ψάχνω τα δικαιώματά μου. Μήπως τα είδε κανείς; Αφού μας χάλασαν τα όνειρα, θα τους χαλάσουμε και εμείς τον ύπνο. Αυτά έλεγαν τότε οι αγαναχτισμένοι σ’ όλο τον κόσμο. Γιατί όμως στην Ελλάδα η φυγή είναι η μόνη λύση; Μήπως είναι παγιωμένο το ένστικτο της μετανάστευσης στο ελληνικό DNA; Γιατί λείπουν οι επαναστάσεις; *διαβάζοντας EDUARDO GALEAN