Ένα γεράκι στάθηκε στο έμπα τ’ ουρανού σου και θα το στείλω να σε βρει στα τρίσβαθα του νου σου.
Και θα του πω, κάθε ρωγμή στα μάτια σου να κλείσει, δάκρυ δικό σου μη φανεί και μου το ξενερίσει.
Γιατί πολύ το θέλησα, εκεί που σκάει το κύμα, να γίνω βότσαλο ψυχής, χάδι μη πάει κρίμα.
Και σα το κρίνο θα χαθώ, στου άνεμου τα λόγια, για να σου στείλω τ’ άρωμα, στου κόσμου τα κατώγια.
Και σα πολύτιμη βροχή, μέσ’ στη καρδιά του θέρους, θα ‘ρθω να πλύνω τη νυχτιά, του πιο κρυφού σου μέρους.
Στου γερακιού το πέταγμα και στ’ άρωμα του κρίνου, θα κρύψω λέξη απόκοσμη, σα του παλιού σου οίνου.
‘Κείνου που πίνεις και μεθάς, στο νου οντε κρατώ σε, σπάζει κομμάτια ο άνεμος, σα σε θωρεί, χαρώ σε.
Όσα κι αν γράψω βλέμματα στων αστεριών το σώμα, κουρέλια θα ‘ναι μεσ’ στο νου, θα τα ντυθώ το γιόμα.
Και θε να φτιάξω υφαντό, φτωχό να στο χαρίσω, δεν είν’ στα λούσα η χαρά, πως να στο εξηγήσω.
Πως να σου πω πως ήτανε ο νους πριν σ’ αντικρύσει, βαρύς, γεμάτος πλουμιστά, τα πέταξα στη βρύση.
Για να τα βρει ο Αχέροντας, σα δώρα να τα πάρει και μακριά σου να σταθεί, σα πλοίο που σαλπάρει.
Και ‘συ να είσαι όλο φως, του νου μου πεφταστέρι, που το θωρώ και εύχομαι στ’ αγγέλω το ασκέρι.
Και τους καλώ όλοι να ‘ρθουν, παρέα να τους έχω, καθώς στην άκρη στάθηκα, σα δάκρυ και δε τρέχω.
Γιατί δε θέλω, του λυγμού, να πω το μυστικό μου, που είν’ για μένα ακριβό, είναι το μερτικό μου.
Το μερτικό που μου ‘λαχε, εδά που τώρα φεύγω, σ’ ένα παζάρι του καημού, το κέρδισα, στο λέγω.
Όλο τον κόπο άξιζε, στων ταξιδιών το δρόμο, να πλανηθώ, να πλανευτώ, εις τον δικό τους νόμο.
Και να χαθώ, ‘κει που ξυπνά, ο νους, οντε πεθαίνει και τα κουρέλια γδύνεται, κοντά σου κι ανασαίνει.
Ποιός κεραυνός να σ’ έφερε και ποιου βοριά η ανάσα, ότι κι αν λέγω χάνεται, μαύρη, καυτή μελάσα.
Και είναι λίγος ο καπνός, ομάδι σου σαν είμαι, σα σκέψη που μου τέλειωσε κι άδειο τσουβάλι κείμαι.
Κείμαι στου δρόμου σου το φως, λύκος που αλυχτάει, δεν έχω γη, μα ξέρω πως, να σπώ ότι με σπάει.
Πηγή: Χανιώτικα νέα (Τρίτη 16/8/2022)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου