98+1

98+1, είναι η τραγική καταγραφή ενός αριθμού, του απολογισμού των ανηλίκων οι οποίοι έχουν οδηγηθεί στις φυλακές για σωφρονισμό τη φετινή χρονιά που τελειώνει. 98 αγόρια, και τελευταία ένα κορίτσι. Αυτήν την τακτική έχει υιοθετήσει η πολιτική ηγεσία της χώρας μας τα τελευταία χρόνια για την συνέτιση αθώων, άβγαλτων ψυχών, και που ένα είναι το σίγουρο, ότι μετά τον εγκλεισμό τους για μέχρι εννιά μήνες, το μέλλον τους δεν προδιαγράφεται λαμπρό αλλά θα υποπέσουν ξανά σε παραβατικές συμπεριφορές και θα ξαναπεράσουν την πόρτα των φυλακών. Όταν στην δική μου εποχή, και ειδικά στα επαρχιακά σχολεία, η ύπαρξη κοινωνικών λειτουργών και ψυχολόγων, φάνταζε σαν κάτι αδιανόητο, σήμερα τα μέτρα με την πρόσληψη των λειτουργών στα σχολεία δεν φαίνεται να λύνει τα προβλήματα. Σαν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης την περίοδο 1987-1994 είχα στιγματιστεί από την βίαιη, παραβατική συμπεριφορά ενός μεταπτυχιακού φοιτητή στο τμήμα του Φυσικού, η οποία επέφερε το θάνατο δύο αθώων καθηγητών και τον τραυματισμό κάποιων φοιτητών. Το Πανεπιστήμιο Κρήτης είχε τότε πρωτοπορήσει με την λειτουργία του Ι.Τ.Ε, και όνειρο κάθε φοιτητή ήταν να φοιτήσει και ως μεταπτυχιακός στο τμήμα Φυσικής. Βέβαια άλλες οι εποχές τότε. Οι φοιτητές έκαναν δωρεάν τη μεταπτυχιακή φοίτηση, και πληρώνονταν με ένα σεβαστό για την εποχή ποσό για την εργασία τους στην έρευνα. Ελάχιστοι βέβαια από τους προπτυχιακούς φοιτητές γίνονταν δεκτοί, και η προεπιλογή είχε πολύ απαιτητικές προϋποθέσεις. Οι φοιτητές έπρεπε να είναι άριστοι, και να έχουν περάσει από πριν κάποια δύσκολα μαθήματα του μεταπτυχιακού προγράμματος. Το αιματηρό περιστατικό, είχε προκληθεί από την έντονη πίεση του προγράμματος των σπουδών, από μια υποτροφία που δεν δόθηκε για τη συνέχιση των σπουδών στο εξωτερικό, από ερωτική απογοήτευση…κανείς δεν θα μάθει καθώς ο θύτης βρέθηκε νεκρός σε μια απόμερη σπηλιά ψηλά στα όρη. Τότε πρωτοξεκίνησε και έκανε πρόβες στις αίθουσες της σχολής, βραδινές ώρες, ένα μουσικό σχήμα μεταπτυχιακών του Φυσικού με την ονομασία Χα’ί’νηδες, που στην αρχή είχαν στο τουμπερλέκι κι ένα Σύριο πρόσφυγα το Γιώργο ο οποίος την ημέρα δούλευε στην οικοδομή. Εγώ που είχα μείνει στο Ηράκλειο το διάστημα που παρέμενε το Πανεπιστήμιο κλειστό, πήγαινα στις πρόβες, και ήμουν σίγουρος για την επιτυχία της δράσης. Είχα γίνει από τότε και τακτικός αιμοδότης. Κι όμως μου έχει μείνει ένα τραύμα , από τότε που σταμάτησα τις σπουδές μου για δύο έτη, επειδή δεν μπορούσα να δεχτώ τον χαμό των δύο αγαπητών καθηγητών, του Πνευματικού και του Ξανθόπουλου, δύο κοσμοκαλόγερων της επιστήμης. Πτυχίο κατάφερα να πάρω με πρύτανη τον καθηγητή Στοιχειωδών σωματιδίων Γιώργο Γραμματικάκη. Δεν μπορώ όμως να δεχτώ ότι η παραβατική συμπεριφορά των νέων δεν μπορεί να προληφθεί. Ευθύνες έχουμε όλοι μας, η εκπαιδευτική κοινότητα, το κράτος που χαράσσει πολιτικές, οι γονείς. Παρά ένα εκατό είναι και τα μικρά κείμενα που εξέδωσα φέτος σε ένα βιβλίο με τίτλο «Πολύ μικρά γλυκά τίποτα, φυλαγμένα σε σπιρτόκουτα (ΙΙ)», και νομίζω ότι πρέπει να τα αφιερώσω σ’ αυτές τις 98+1 άδολες ανήλικες ψυχές που είναι πίσω από τα σίδερα και σίγουρα αναζητούν τους γονείς τους. Αριστείδης Γ. Αρχοντάκης* *συγγραφέας-φυσικό