Απ΄το μπουρίνι στη μπονάτσα

           

Απ’ το μπουρίνι στη μπονάτσα, στο άψε σβήσε.

Με όρους ψυχολογίας θα τον χαρακτήριζα κυκλοθυμικό. Η έκφραση του, και η συμπεριφορά του, έχει τα πάνω και τα κάτω της. Είναι ο σκύλος μου ο Black and white. Κατάμαυρο γυαλιστερό τρίχωμα, με άσπρες πινελιές στη κοιλιά, στα αυτιά και την ουρά.

Ημίαιμος, λιμοκτονούσε δεμένος στην εξοχή, ώσπου έπεισα το αφεντικό του να μου τον δώσει, μιας και του ήταν βάρος καθώς έλεγε, για να μην πεθάνει της πείνας. Μαζί εκπαιδευτήκαμε ως διασώστες, διαμορφώσαμε χαρακτήρα. Γίναμε εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού, μιας οργάνωσης που βοηθά ανά τον κόσμο, χωρίς προϋπόθεση φυλής, εθνικότητας, χρώματος, θρησκεύματος. Όπου υπάρχει ανάγκη θα προστρέξουμε.

Όμως τα παλιά χούγια δεν φεύγουν εύκολα. Όταν θέλει βόλτα το απαιτεί έντονα, γαβγίζοντας και χοροπηδώντας. Αν πεινάσει σε κοιτάζει, γυροφέρνοντας στα πόδια σου, με μάτια όλο προσμονή. Αλλά όταν είναι ώρα δουλειάς, είναι υπάκουος και ήσυχος. Σαν παρέα είναι πολύ καλός, συντροφικός, ότι πιο κοντινό έχω σε έμβιο ον δίπλα μου κάθε μέρα.

 Δεν ξεχάσω τη μέρα που τον έχασα. Όπως μου είπαν στη γειτονιά, τον είδαν να έχει πάρει το κατόπι μια αδέσποτη σκυλίτσα. Πάει και η συντροφικότητα και οι ιδιοτροπίες του. Βρήκε άλλη παρέα, πιο κοντά στα γούστα του, υποθέτω. Για μένα θα είναι πάντα ο Black and White, ο καλός μου φίλος, που τον περιμένω να γυρίσει. Αφήνω την πόρτα της αυλής μισάνοιχτη για να μπει, με την ουρά στα σκέλια και μετανιωμένος.

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Γ. ΑΡΧΟΝΤΑΚΗΣ