ΚΙ ΟΜΩΣ... ΤΗΝ ΕΛΕΓΑΝ ΖΩΗ

ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΗΘΟΠΟΙΟΣ!

Το σύμπαν συνωμότησε, έβαλα λίγο & εγώ τη μαεστρία μου... & τώρα τι ακολουθεί;

Αυτό το μικροσκοπικό ανθρωπάκι προσγειώθηκε στα χέρια μου & είναι μπροστά μου γεμίζοντας με αναπάντητα ερωτήματα. Με προβληματίζει, με διχάζει, με σοκάρει  σε όλες τις εκδοχές του αλλά... είναι το παιδί μου! Το δικό μου παιδί... & κάθε φορά που θέλω να το "πνίξω" είναι σαν να μου βάζει μπροστά στα μούτρα μου ένα καθρέφτη βροντοφωνάζοντας μου " Είμαι Δικό Σου Αντίγραφο!"

Σιωπή τριγύρω τώρα... πρέπει να αντέξω! 

Μπορεί να μη γεννήθηκα ηθοποιός αλλά Με Λένε Γονιό και αυτός ο ρόλος δε μου δόθηκε με κάποιο καλογραμμένο σενάριο.

Απλά βγαίνω στη σκηνή & αυτοσχεδιάζω & αν με αντέξει η σκηνή θα φανεί στο ... Χειροκρότημα του γιού ή της κόρης μου. Εσύ τι λες;

Είμαι η Σούλα.

Μια κλασσική κομμώτρια της γειτονιάς. Από εκείνες που φοράνε αυτά τα φανταχτερά ρούχα, βαμμένες και χτενισμένες πάντα στην πένα. Ντρέπομαι τώρα που το λέω αλλά γεννήθηκα με έναν αυθορμητισμό που δε μου βγαίνει πολλές φορές σε καλό. Έχω μια φαινομενικά ευτυχισμένη οικογένεια. Ο σύζυγος παλεύει με τις οικοδομές, φαντάζομαι καταλαβαίνεις απόλυτα τι σημαίνει αυτό εν καιρώ  κρίσης. Γιατί πέρασαν δέκα χρόνια και βάλε από εκείνη την κρίση που δε λέει να μας ξεχάσει. Μη με κοιτάς με μισό μάτι. Ψήφισα και εγώ Αλέξη και δεν ντρέπομαι να το πω. Άλλωστε ποιος δεν είχε πιαστεί κορόιδο στη ζωή του σε αυτή τη χώρα, με όποια ψήφο και αν είχε δώσει απλόχερα ελπίζοντας στο καλύτερο αύριο που δεν ξημέρωσε ποτέ γι αυτή τη χώρα. Ας αφήσω τη φλυαρία μου όμως και ας πάμε στα δικά μας. Κομμώτρια βλέπεις μου είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο πια να την κουμαντάρω.

Έχω μία κόρη και ένα γιο. Η κόρη μόλις βγήκε από το σχολείο και αυτό είναι το αγκαθάκι μου. Αντιδραστική μέχρι το κόκκαλο. Στην εφηβεία της κάναμε οικογενειακώς τεράστια υπομονή, μας απειλούσε συνεχώς. «Να δώσω πανελλήνιες να φύγω από αυτό το βρωμόσπιτο. Εσύ μόνο το γιο σου αγαπάς! Εμένα με έχεις γραμμένη!». Το βρωμόσπιτο ήταν το σπίτι μας. Το δικό μας σπίτι. Εκεί που την τάιζα στο μπαλκόνι τα καλοκαίρια φρουτόκρεμες. Εκεί που είπε τις πρώτες της λέξεις. Που πρωτοπερπάτησε. Που τις σιγοτραγουδούσα νανουρίσματα… Που… Που…

Και οι πανελλήνιες ήρθαν.

Το κορίτσι μας πέρασε φιλοσοφική στη Θεσσαλονίκη. Ήρθε η ώρα που θα ζούσε τη ζωή της μακριά από εμάς. Σε ξένη πόλη. Η ανακοίνωση της ήταν σαν να με χτύπησε κεραυνός. Φυσικά και θέλω την εξέλιξη του παιδιού μου, ποια μάνα είναι αυτή που δεν την θέλει άλλωστε. Όλες ότι καλύτερο γίνεται για τα παιδιά μας, σωστά; Αλλά δεν ξέρω. Εμένα το σφίξιμο στο στομάχι μου από την πρώτη μέρα δεν έλεγε να περάσει. Κάτι μου φώναζε ότι το κοριτσάκι μου δεν έπρεπε να φύγει από το σπίτι μας. «Ανοησίες», μου έλεγε ο άντρας μου στους βραδινούς μας ψίθυρους. Εκείνους που κάνουμε πίσω από την πόρτα του δωματίου μας για να μη μας ακούνε τα παιδιά. Εγώ όμως κανένα από εκείνα τα βράδια δεν κοιμόμουν. Ξυπνούσα και πήγαινα συνεχώς στο δωμάτιο της κόρης μου. Μία εικόνα να είναι ξαπλωμένη εκεί και μία εικόνα το άδειο της κρεβατάκι αργότερα. Ο γιος μου ήταν μια καλή παρηγοριά για μένα αλλά δε μου έφτανε. Αργά ή γρήγορα θα ξαναερχόταν η ώρα που θα το ζούσα αυτό για δεύτερη φορά μαζί του. Δεν αργούσε άλλωστε. Τουλάχιστον ήταν μια παρηγοριά το να κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο. Κάθε μέρα την έπαιρνα τηλέφωνο και πόσο σταματούσε για δευτερόλεπτα το αίμα μου να κυλάει στις φλέβες μου όταν δεν μου απαντούσε. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις την ανησυχία μου. Με τρόμαζε η ιδέα και μόνο ότι το παιδί μου κυκλοφορούσε μόνο του μέσα σε εκείνη τη τεράστια πόλη.

Δεν μπορούσα να υποκριθώ. Τι να υποκριθώ; Ηθοποιός γεννήθηκα εγώ; Μια απλή κομμώτρια ήμουν. Χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση. Κράτησα τα δόντια μου σφιγμένα μέχρι τη μέρα που έφυγε για να μη της δείξω το παραμικρό και ζήσω ακόμα μια φορά τα ξεσπάσματα της. Ήταν χαρούμενη άλλωστε φεύγοντας από εδώ. Δεν ήθελα να της χαλάσω τη στιγμή. Έτσι υποκρίθηκα ότι συμμεριζόμουν τη χαρά της και κλείδωσα την ανησυχία μου βαθιά μέσα μου. Πέταξα και το κλειδί. Αυτό για λίγες ώρες γιατί μόλις έφυγε έτρεξα σα σίφουνας το βρήκα και ξαναξεκλείδωσα την ανησυχία εκείνη που δεν μπορούσα να ερμηνεύσω.

Εκείνη τη μέρα όμως δεν την έβρισκα στο τηλέφωνο. Σκέφτηκα ότι θα ήταν άλλη μια μέρα που δε της έκανε κέφι να μου μιλήσει. Ότι πιο αργά το βράδυ θα μου τηλεφωνούσε για να μου πει ότι όλα ήταν καλά με εκείνο το ξενερωμένο ύφος της όπως μου έλεγε συχνά. Ήταν το ύφος που της προκαλούσα. Αργότερα έμαθα τι σημαίνει αυτή η λέξη. Το βράδυ πέρασε όμως και η Ζωή μου δεν με πήρε ποτέ πίσω. Για την ακρίβεια δεν ξαναάκουσα τη φωνούλα της. Μόνο σα μικρή μελωδία μέσα στα αυτιά μου όλες τις ώρες της  ημέρας που τη σκέφτομαι. Η αστυνομία για χρόνια επιζητά την επίλυση εκείνου του εγκλήματος. Έγκλημα και να πρωταγωνιστεί το παιδί μου; Το δικό μου το παιδί; Ληστεία μας είπαν λίγο πιο πέρα από το σπίτι της που στόλιζε όλο χαρά όταν πρωτοπήγε. Το φοιτητικό της όνειρο τελείωσε με αυτή τη ληστεία. Τη μαχαίρωσαν. Έτσι μου είπαν.

Το κομμωτήριο το έκλεισα. Νοσηλεύομαι στο ψυχιατρείο. Έχω άλλο ένα παιδί αλλά δεν μπόρεσα να υποκριθώ. Δεν άντεξε το μυαλό μου. Ίσως το κοριτσάκι μου να μην έμαθε ποτέ πόσο πολύ το αγαπώ. Και όσοι μείναμε πίσω δεν είχαμε τη δύναμη να ξαναμαζέψουμε τα κομμάτια μας. Δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό. Δε με νοιάζει. Αυτές τις θεραπείες τις κάνω, αλλά δεν τις πιστεύω. Συγνώμη γιε μου. Είσαι και εσύ παιδί μου αλλά εγώ δεν μπορώ να παίξω θέατρο. Έπρεπε να σε στηρίξω μα δε βρήκα τη δύναμη. Έπρεπε να το κάνω αλλά δεν μπόρεσα να υποκριθώ. Με νίκησε η τρέλα. Η νοητή γραμμή της λογικής μαζί της δεν αντιστάθηκε. Έπεσε ανήμπορη μπροστά της, σχεδόν αμαχητί. 

Τώρα βρίσκομαι εδώ και το μυαλό μου έχει κολλήσει. Πιάνω τα παιχνίδια της Ζωής μου, το κουβερτάκι της και σιγοτραγουδώ εκείνα τα νανουρίσματα…

Συγνώμη γιε μου. Συγνώμη… Βρες τη δύναμη να μου δώσεις το χειροκρότημα σου έστω στο τέλος μου γιατί πάλεψα πολύ μέσα μου για να κρατηθώ. Μόνο εγώ ξέρω πόσο. Άσχετα με το αν τα κατάφερα ή όχι.

   

Voula Gkemisi

Πηγή: selenegonio.blogspot.com