Το μελλοντικό τσουνάμι (του Αριστείδη Αρχοντάκη)

 

 

Και να που το καλοκαίρι, ημερολογιακά τουλάχιστον, βαίνει προς το τέλος. Το καλοκαιράκι, η μόνη εποχή του χρόνου που λέγεται χαϊδευτικά από όλους με το υποκοριστικό του, υποδηλώνοντας έτσι από μόνο του το πόσο αγαπητό είναι. Μια εποχή που ταυτίζεται με τη ξεγνοιασιά και τις διακοπές, με τη θάλασσα και τον λαμπερό ήλιο που ο ποιητής χαρακτηρίζει «φανατικό αναγνώστη των προσώπων». Βιώνοντας λοιπόν τις στερνές μέρες χαλάρωσης και διακοπών, ο νους δεν πάει στην επόμενη εποχή που έχει κι αυτή μια γλυκύτητα, μια γλυκιά μελαγχολία θα έλεγα, αλλά σαν να την προσπερνούν πολλοί και εύχονται από τώρα «άντε καλό χειμώνα». Κι όμως το φθινόπωρο είναι σημαντικό για πολλούς, κυρίως για τους μαθητές μικρούς και μεγαλύτερους, που στο άνοιγμα των σχολείων ανταμώνουν ξανά ή για πρώτη φορά με μια άλλη κοινότητα πέραν της οικογενειακής, με την σχολική κοινότητα, η οποία για χρόνια θα μείνει μετέπειτα χαραγμένη στη μνήμη τους όσα χρόνια κι αν περάσουν. Παρά τις όποιες αγωνίες και το άγχος που κρύβουν τα μαθητικά χρόνια, δεν παύουμε να τα αναθυμούμαστε πολλοί, με αγάπη, κάνοντας σιγανά την ευχή, αν ήταν δυνατόν, να ξαναγύριζαν.

Τι κι αν η νέα σχολική χρονιά αναμένεται πρωτόγνωρη για μαθητές και δασκάλους. Αμφότεροι μασκοφόροι να παλεύουν ενάντια στην πορεία και εξάπλωση του ιού. Θα έχουν μετά από χρόνια να το λένε στα εγγόνια τους,  ότι το έζησαν κι αυτό, όπως σε άλλες εποχές είχαμε ζήσει κι εμείς τις σχολικές ποδιές, τις γυμναστικές επιδείξεις και το ανελέητο ξύλο με την ράβδο απ’ το δάσκαλο.

Ελπίζουμε όλοι σαν ευρύτερη κοινωνία πλέον, ότι θα ξεπεράσουμε γρήγορα αυτήν τη δοκιμασία που πλήττει σε παγκόσμιο επίπεδο όλον τον πλανήτη. Οι ελπίδες εναπόκεινται στην επιστήμη και την έρευνα, για την έγκαιρη ανακάλυψη ενός ασφαλούς εμβολίου. Όσο για τις εκατόμβες των θυμάτων που αφήνει πίσω του ο αόρατος και ύπουλος ιός θα μείνουν στη μνήμη όλων ως θύματα ειρήνης σε έναν ακήρυχτο πόλεμο. Γιατί ο εχθρός δε βρίσκεται ανάμεσα σε έθνη, τα κράτη δεν απειλούνται από το γείτονα, ούτε κυριαρχικά δικαιώματα καταπατούνται. Ο πλανήτης απειλείται από την πανδημία, όπως συνεχίζει να απειλείται απ’ τη συνεχιζόμενη περιβαλλοντική καταστροφή. Και τέτοιες απειλές πρέπει να βρίσκουν τον κόσμο αλληλέγγυο και ενωμένο. Γιατί κι αν ξεπεράσουμε το πρώτο κίνδυνο της πανδημίας, τα σημάδια της καταστροφής θα είναι ορατά για πολλά χρόνια. Η οικονομική καταστροφή, η ανεργία, η φτώχια, η απειλή σε ότι αφορά τη φυσική επιβίωση, θα είναι μπροστά μας. Όλους πρέπει να μας βρουν ενωμένους ιδίως την κυρίαρχη (λόγω όγκου) λαϊκή τάξη. Κι ας φαίνεται αυτό σαν πρώτο άκουσμα (ο κυρίαρχος λαός) ένα παλιό και ξεπερασμένο προεκλογικό σύνθημα άλλων εποχών. Κι όμως είναι καθόλα επίκαιρο κι ας ξέρουμε σήμερα ότι η κραταιά τάξη αποτελείται από λίγους κι εκλεκτούς, όπου η όποια φτώχια των λαϊκών μαζών αποθησαυρίζεται στα σεντούκια τους κάνοντας τους ακόμα πιο ισχυρούς και αδίστακτους. Η συμπόρευση κι η οργάνωση κάτω από μια ομπρέλα αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, αποτελεί τη μόνη λύση απέναντι στο τσουνάμι που θα ξεσπάσει μελλοντικά.