"Δίοδος διαφυγής" του Αριστείδη Αρχοντάκη

Δίοδος διαφυγής

Αν αρνείσαι οποιαδήποτε εποχή, οποιαδήποτε περίοδο της ζωής σου, τότε παύεις να ζεις με συνέχεια. Εμφανίζεται διαταραχή, η οποία οφείλεται σ’ αυτό το κενό, που σκόπιμα δημιούργησες μη θέλοντας να ’ρθεις αντιμέτωπος με μια πραγματικότητα δυσάρεστη, ζοφερή. Το υποσυνείδητο εξακολουθεί να δουλεύει στέλνοντάς σου προμηνύματα στην ονειρική ζωή, τα οποία σου φαίνονται ακατανόητα, πάνε χρόνια άλλωστε που προσπαθείς να θάψεις το παρελθόν. Κι όταν κάποτε αρχίζεις πραγματικά να δυσκολεύεσαι, δεν σου μένει καμιά άλλη δίοδος διαφυγής παρά να προσπαθήσεις ξανά να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου.

Πόσοι και πόσοι επαναπαυόμενοι στα τωρινά κεκτημένα μιας υλικής ζωής, μιας καθημερινότητας της προσφοράς και της ζήτησης, άρα και της εκμετάλλευσης, έχουν αποδιώξει την ανάμνηση των δύσκολων παιδικών χρόνων, τότε που μοναδικό αθλητικό παπούτσι ήταν η ελβιέλα, που το σαλόνι με το μωσαϊκό στο πάτωμα η μητέρα το άνοιγε μόνο στις γιορτές, τότε που νιώθαμε χορτασμένοι σαν στο σχολείο μοίραζαν κομπόστες ροδάκινο για γλύκισμα, τότε που τραβούσαμε αναμνηστικές φωτογραφίες πάνω στις εξωτικές καμήλες.

 Και καθώς η ιστορία κάνει συχνά κύκλους, μας φαίνεται αδιανόητο να υπάρχει ξανά πείνα, να μοιράζονται σχολικά γεύματα στα παιδιά, για να μη λιποθυμούν από υπερηφάνεια, γιατί ντρέπονται να παραδεχτούν ότι στο σπίτι το τσουκάλι είναι άδειο. Αυτά συμβαίνουν σε μια κοινωνία όπου προσόν θεωρείται η αριστεία κι όχι η αξιοπρέπεια του μαθητή. Κι όμως εμείς είμαστε οι ενήλικες σήμερα, που πηγαίναμε σχολείο πρωί απόγευμα εναλλάξ, ελλείψει σχολικών κτιρίων, και τη μεγαλύτερη εκδρομή Γυμνασίου την κάναμε στη γειτονική πόλη. Υπήρχε όμως αξιοπρέπεια στους μαθητές, ελάχιστα κρούσματα βίας, δεν είχαμε άλλωστε να χωρίσουμε κάτι, κανείς δεν απαξίωνε κανέναν, παιδικοί φίλοι όλοι.

Και στέκομαι στον σημερινό ενήλικα γιατί αυτός φέρει την ευθύνη στο μεγάλωμα και την αγωγή των σημερινών παιδιών. Τα παιδιά δεν πρέπει να στερούνται όχι βέβαια μόνο την τροφή, αλλά και το παιχνίδι. Και δεν εννοώ το παρκάρισμα τους μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και του κινητού. Εμείς είχαμε τις αλάνες τότε και ξεδίναμε, τώρα είναι απαραίτητες οι αθλητικές δραστηριότητες, δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις ένα νέο παιδί που έχει ανάγκη να τρέξει και να χοροπηδήσει, να γελάσει και να ευχαριστηθεί το παιχνίδι, σαν κατοικίδιο ζωντανό που άμα θες το πας βόλτα. Για να μη μιλήσω για πνευματικές δραστηριότητες, για διάβασμα βιβλίων, για άνοιγμα οριζόντων μέσα από τη μουσική και τις τέχνες. Είναι σαν να έχεις τη δυνατότητα να χαρείς ζωντανά τη θέα σε ένα πανέμορφο τοπίο, και εσύ να περιορίζεσαι στη θέα που σου προσφέρει η τηλεόραση ή το λάπτοπ.

Όλα τα προηγούμενα είναι αυτονόητες υποχρεώσεις σε μια γενιά της οποίας το μέλλον ήδη προδιαγράφεται δυσοίωνο, αλλά τουλάχιστον ας μη της στερήσουμε  αυτά τα λίγα που μας πρόσφεραν οι δικοί μας γονείς, σε περιόδους εξίσου δύσκολες. Αυτοί τουλάχιστον είχαν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, κι ας είχαν περάσει γερμανική κατοχή και εμφύλιο πόλεμο.

Αριστείδης Γ. Ααρχοντάκης