ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ κι ο κ. Τσιοδρας

Πολλές φορές κρατάς το στόμα σου κλειστό, διότι ποιος ο λόγος εν τέλει, να παιδεύεσαι
όταν ο άλλος έχει ήδη διαμορφώσει γνώμη. Όμως είναι στιγμές που αυτά που σκέφτεσαι
μέσα στα μύχια και απόκρυφα του μυαλού, ζητούν διέξοδο, εξωτερίκευση.
Στα μαθητικά μου χρόνια η μελέτη των μαθημάτων ήταν στις υποχρεώσεις των παιδιών,
όπως είναι και σήμερα άλλωστε, και η κορύφωση της έντασης και της αγωνίας ερχόταν με
την εξέταση, το γραπτό διαγώνισμα. Πάντα λόγω φόρτου εργασιών, άφηνα το μάθημα των
Θρησκευτικών απροετοίμαστο, αδιάβαστο, δεν έπαυε όμως διαρκώς να με κατατρώει η
στιγμή της εξέτασης, τότε που σίγουρα θα έπεφταν κεφάλια. Πώς να το κάνουμε άλλωστε,
οι εκάστοτε θεολόγοι ήταν ταυτόχρονα και γυμνασιάρχες ή λυκειάρχες, σε έλουζε διαρκώς
ο κρύος ιδρώτας. Βέβαια πως τύχαινε κι αυτοί οι καλοί άνθρωποι, αν και αυστηρών ηθών,
ματαίωναν διαρκώς την εξέταση, το διαγώνισμα δεν γινόταν ποτέ, και όλοι είχαμε άριστα
στους ελέγχους στο εν λόγω μάθημα, είναι απ’ τα μικρά θαύματα.
Τη θέση αυτών των δασκάλων πήρε στη ζωή μου ο ιεροψάλτης κ.Τσιόδρας, ο οποίος στο
καθημερινό του διάγγελμα στις έξι, με ανακαλεί στην τάξη, με θέτει υπό περιορισμό, με
απειλεί με κακό βαθμό στην εξέταση, αν δεν συμμορφωθώ. Κι εγώ μένω και υπομένω, αν
και κατά βάθος θέλω να τρέξω έξω ξανά, να συναντηθώ με φίλους και γνωστούς και να
παραδώσω προσώρας αλλά και στο άμεσο μέλλον λευκή κόλλα στην εξέταση. Αλλά στο
τέλος κάνω κουράγιο και συντάσσομαι με τους πολλούς, και εύχομαι ο εφιάλτης να μην
κρατήσει πολύ, και να γίνει καπνός μ’ ένα πρωινό ξύπνημα.