Η ανεξιχνίαστη και ανεπίληπτη Λίλιαν

Η Λίλιαν ήταν ο νεανικός μου έρωτας. Σκληρός και αδυσώπητα χαραγμένος στη μνήμη σαν όλα τα ανεκπλήρωτα. Ψιλή, λυγερόκορμη, με πλούσια σγουρά άλικα μαλλιά, εμφανίστηκε σαν μικρός δαίμονας στη ζωή μου, σαν μπήκε άξαφνα στο οπτικό μου πεδίο μια μέρα που περιδιάβαζα στους πολυσύχναστους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Σαν οπτασία έρχονταν και ξαναέρχονταν στη θύμηση μου τις επόμενες μέρες. Στάθηκα τυχερός. Δεν άργησα να την εντοπίσω ξανά και να την στοχοποιήσω μια και η Λίλιαν ήταν η νεαρή τότε ιδιοκτήτρια ενός καλαίσθητου και καλά ενημερωμένου βιβλιοπωλείου. Από τότε, πού με έχανες πού με έβρισκες, κάθε εβδομάδα επίσκεψη σε αυτό το χώρο του βιβλίου για να ανταμώσω την ωραία και φρέσκια Λίλιαν, με πρόσχημα την αγορά κάποιου βιβλίου. Αναγκαστικά θέλοντας και μη, έγινα και λάτρης της ανάγνωσης. Δε χόρταινα να την ακούω να μου προτείνει τους κλασσικούς Καραγάτση, Τσίρκα, Λουντέμη κι εγώ κρεμόμουν από τα χείλη της και εστίαζα στο βλέμμα της στο οποίο υπήρχε κάτι παιδικό, κάτι αθώο. Όσες όμως επισκέψεις κι αν έκανα, οι οποίες βέβαια δεν περνούσαν απαρατήρητες, δεν κατόρθωσα να κερδίσω καμιά εύνοια πέραν του τυπικού σχολίου: Διαβάζεις σχετικά γρήγορα. Η κορμοστασιά της Λίλιαν, ειδικά σαν μάζευε τα ατίθασα μαλλιά της σ’ ένα σφιχτό κότσο μπαλαρίνας, μου έδωσε το έναυσμα να αποκτήσω αρκετά πορτρέτα με χορεύτριες οι οποίες είχαν αυτό το στεγνό, ευλύγιστο αλλά και όμορφο κορμί. Όπως έμαθα αργότερα, ένα από τα χόμπι της Λίλιαν ήταν τι άλλο, κι ο χορός. Τα καλοκαίρια την συναντούσα σε παραθαλάσσια χωριά του νότου, θαμώνες κι οι δύο –αλίμονο ήμασταν τόσο νέοι-, υπαίθριων ντίσκο, κι όλο έλεγα τώρα θα της μιλήσω, τώρα είναι η στιγμή να την ξεμοναχιάσω, τώρα θα της ανοιχτώ. Όμως μάταια τίποτε δεν συνέβη, η Λίλιαν οχυρωμένη πίσω από ένα αδιόρατο χαμόγελο, κρατούσε αποστάσεις. Η στάση της θύμιζε θήραμα συνεχώς σε επιφυλακή. Τα χρόνια περνούσαν, η Λίλιαν μεγάλωνε, η ομορφιά της ωρίμαζε. Πάντοτε μνημόνευε με την πρώτη ευκαιρία, ότι σε λίγο θα έμπαινε στην εμμηνόπαυση, δηλώνοντας έτσι με τον τρόπο της την επιλογή της να μην αποκτήσει παιδιά. Πού και πού, σαν από προφύλαξη αναφερόταν στον «καλό» της, ένα αγόρι που οπτικά όντως εμφανιζόταν αραιά και πού και κρατούσε έναν ρόλο τόσα χρόνια τον ίδιο. Στις παρέες της Λίλιαν βέβαια εμφανίζονταν και γυναίκες άφυλες, με μαλλιά κοντοκουρεμένα οι οποίες ενδύονταν ανδρικά τζιν και τι σερτ, που αν μη τι άλλο σκανδάλιζαν όχι μόνο εμένα αλλά και πολλούς άλλους θαυμαστές και πολιορκητές της. Η Λίλιαν αποτελούσε έναν γρίφο άλυτο. Ένα κορίτσι με την όποια υποτιθέμενη ιδιαιτερότητα, η οποία αποφασίζει να ζήσει και να εργαστεί στη γενέθλια πόλη της, σίγουρα πρέπει να διαθέτει πολλές άμυνες. Όπως η ίδια ανέφερε σε ανύποπτο χρόνο, την άγχωνε η έκθεση σε κόσμο, ειδικά αν έπρεπε να πάρει και τον λόγο. Μια περίοδο που εγώ δεν ισορροπούσα τόσο καλά, αλλά συνέχιζα να επισκέπτομαι το βιβλιοπωλείο και να παίρνω βερεσέ βιβλία (θυμάμαι το βιβλίο του Σεφέρη αφιερωμένο στον Μακρυγιάννη) η Λίλιαν δεν άντεξε και δάκρυα κύλισαν στα μάγουλά της, κι εγώ τότε την αγκάλιασα για πρώτη φορά φιλικά, λες και ήμουν εγώ που την καταλάβαινα και την συμμεριζόμουνα στην οδύνη της κι όχι το αντίθετο. Από τότε και μέχρι σήμερα η Λίλιαν αποτελεί καλή φίλη, καλή σύμβουλος και σύντροφος σε παλιά και νέα αναγνώσματα. Κι όταν την περίοδο της καραντίνας λόγω της πανδημίας, διάβασα εξ ολοκλήρου το ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΌ ΧΡΟΝΟ, ταυτίστηκα τόσο πολύ με τον συγγραφέα και την αγωνία που βίωνε εξαιτίας της νεαρής φίλης του Αλμπερντίν, η οποία τον βασάνιζε με τα λεσβιακά της καμώματα, που είχα πάντα στο νου μου την Λίλιαν. Αυτή, όταν τελείωσα την ανάγνωση του πολύτομου έργου του Γάλλου συγγραφέα, του οποίου η μετάφραση στα ελληνικά ολοκληρώθηκε το 2018 διαρκώντας πενήντα ολόκληρα χρόνια, μου δήλωσε ότι είμαι ανάμεσα στα τρία επίλεκτα άτομα που γνωρίζει μέχρι στιγμής που έχουν ολοκληρώσει την ανάγνωση αυτού του έργου. Ίσως τελικά το μυστικό της Λίλιαν, το οποίο κάποια στιγμή να νιώθει την αδήριτη ανάγκη να βροντοφωνάξει, να βρίσκεται μέσα τελικά στα βιβλία, σ’ όλες αυτές τις συναρπαστικές ιστορίες που περιμένουν να βιωθούν από εμάς.