Η ασέβεια έναντι του περιβάλλοντος και της κοινωνίας

 

Καμιά φορά πρέπει να γράφουμε για θέματα που μας ξεβολεύουν, που μας αποσταθεροποιούν, που μας ενοχλούν, που μας γεμίζουν οργή. Να γράψουμε για τη σκόνη που κρύβετε κάτω από το χαλί.

Αφορμής λοιπόν δοθείσης από τις προγραμματισμένες ενεργειακές έρευνες, και τις εξορύξεις που θα ακολουθήσουν, στη θαλάσσια περιοχή νότια της Κρήτης αλλά και στο Ιόνιο, θα ήθελα να κάνω τη σύζευξη των συνεπειών τέτοιων ενεργειών με το παγκόσμιο θέμα της κλιματικής κρίσης. Η αλήθεια πολλές φορές είναι καλυμμένη ή ακόμα οι άνθρωποι δεν αντέχουν να την αντιμετωπίσουν. Θέτω λοιπόν το ερώτημα;

Ως πότε ιδιώτες θα παίρνουν τις θάλασσες, τα νερά, τα δάση, τα ορυκτά, και αντί αυτών θα χτίζουν εμπορικά κέντρα, ιδιωτικές κλινικές, κολέγια, για να μας έχουν μια ζωή στο χρέος και την ανημποριά; Και το κυριότερο θα ασεβούν έναντι του περιβάλλοντος.

 Στο θέμα των ορυκτών καυσίμων οι εταιρίες έχουν κάνει «εξαιρετική δουλειά», κάνοντας κάθε είδους περιβαλλοντικές ανησυχίες να φαίνονται ελιτίστικες. Δηλώνουν ανερυθρίαστα ότι η μείωση χρήσης πετρελαίου για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, θα κάνει δυσκολότερη τη μείωση της φτώχειας. Γνωστή δε πετρελαϊκή εταιρία, γνώριζε για την κλιματική αλλαγή εδώ και δεκαετίες, και ηθελημένα οδήγησε σε προσπάθειες αποκλεισμού μέτρων για τη μείωση των εκπομπών.

Κι όμως οι πλούσιες χώρες, λόγω αυξημένης κατανάλωσης, είναι αυτές που συμβάλλουν περισσότερο στην ρύπανση. Είναι αυτές που εξακολουθούν να έχουν «χρέος εκπομπών ρύπων» σε άλλες χώρες, λόγω της κύριας ευθύνης τους για την αλλαγή του κλίματος. Θα πρέπει όχι μόνο να μειώσουν τους ρύπους τους, αλλά και να εκπληρώσουν υποσχέσεις χρηματοδότησης και τεχνολογίας για να βοηθήσουν τις φτωχότερες χώρες να αναπτυχθούν, απαλλαγμένες απ’ τη χρήση άνθρακα. Κρύβοντας ποιοι είναι πραγματικά υπεύθυνοι, παρέχουμε πολιτική κάλυψη σε αυτούς που θυσιάζουν «ανεκτίμητες αξίες» προκειμένου να συνεχίσουν να βγάζουν «αδιανόητα ποσά».

Σήμερα η ζωή μας είναι γεμάτη από δράσεις ψηφιακές, όμως σαν πρότυπο αγώνα, οι συνεχείς διαδηλώσεις στο δρόμο, έχουν σαφώς μεγαλύτερο αντίκτυπο, αποσταθεροποιούν, και γι’ αυτό με τον άλφα ή βήτα τρόπο περιορίζονται.

 Όμως η υγειονομική κρίση σε καιρό παγκόσμιας πανδημίας, έχει αποκαλύψει ακόμα περισσότερο την κοινωνική κρίση. Το κουτί της Πανδώρας έχει ανοίξει. Ο αγώνας για ένα καλύτερο αύριο στον πλανήτη γη, περνάει από το χέρι του καθένα, που δεν μπορεί να λέει ότι δεν καταλαβαίνει, παραμένοντας αμέτοχος.

ARISTIDES ARCHONTAKIS