Φίλοι άφυλοι

Οι ιστορίες των άλλων είναι περιοχή απαραβίαστη, ή έτσι θεωρούσα πάντα, γιατί πολύ συχνά υπάρχει μέσα τους κάτι που καθορίζει ή δικαιώνει μια ζωή, και η κλοπή τους προκειμένου να τις γράψεις είναι πολύ χειρότερο απ’ την αποκάλυψη ενός μυστικού. Με αυτά τα λόγια ο Χουάν Γκαρσία Βάσκεζ, αγαπημένος Κολομβιανός συγγραφέας, ξεκινά μια σειρά διηγημάτων το 2018. Εγώ με τα ίδια λόγια θα ήθελα να κλείσω τις ιστορίες που προηγήθηκαν, και να πω με τον τρόπο μου στους φίλους που ίσως βρουν τους εαυτούς τους στα γραπτά μου, ότι έπαιξαν ένα πολύ σημαντικό ρόλο, όπως αυτός που παίζουν οι μπανανιές που φυτεύονται δίπλα στις φυτείες του καφέ και προσφέρουν έτσι την σκιά τους και το νερό στο πιο ευπαθές, και για άλλους πιο σημαντικό στο χρηματιστήριο των αγαθών, φυτό. Η ζωή μου συγκεράστηκε από τις αγωνίες τους και τα όνειρά τους, τότε που εγώ αναζητούσα διέξοδο σε ένα δρόμο αδιέξοδο. Μικρός αναζητούσα το τέλειο, το ωραίο, μη αναγνωρίζοντας την αξία του φθαρμένου, του ελαττωματικού. Με είχαν γαλουχήσει στην αξία του πρώτου που τα παίρνει όλα, του μοναχικού οδοιπόρου που δε δέχεται από υπερηφάνεια, την φροντίδα και την βοήθεια των άλλων. Έτσι μπορεί και σήμερα να είμαι μοναχικός, όμως είμαι ανοιχτός σε φίλους και γνωστούς, συμμερίζομαι τον ανήμπορο, δέχομαι το σφάλμα, την λάθος εγγραφή στην πράξη, η οποία δεν διαγράφεται αλλά υφίσταται σαν το μελάνι που μουτζουρώνει μια λευκή κόλλα. Όταν σε ηλικία 20 ετών, γέμιζα τους τοίχους του φοιτητικού μου δωματίου, με καλλονές σταρ της εποχής, θέλοντας να δηλώσω με τον τρόπο μου την σεξουαλική μου επιλογή, άφηνα απέξω όλους τους φίλους που αν μη τι άλλο μπερδεύονταν στην κλίση, ενώ εγώ έδειχνα ο αλάνθαστος κριτής. Τους καταδίκαζα, καμιά φορά δίχως να έχουν καταλάβει τα πραγματικά τους θέλω, σε ένα αποκλεισμό και τους ζητούσα να τραβήξουν μπρός σαν την γυναίκα του Λωτ δίχως να ρίξουν έστω και μια κλεφτή ματιά πίσω. Σάμπως αυτή η ζωή που πιθανόν να επέλεγαν, να ήταν καταδικασμένη εκ των προτέρων από εμένα. Πόσο λάθος ήμουν. Νιώθω αδήριτη την ανάγκη να τονίσω, ότι οι ήρωες των ιστοριών, κι αυτοί που στην ζωή τους χλεύαζαν και μειδιούσαν σε οποιαδήποτε υποψία σεξουαλικής παρεκτροπής, όλοι τους έκρυβαν μια λανθάνουσα τάση προς αυτή, που για διάφορους λόγους δεν εκδηλώθηκε και ίσως αυτό το γεγονός να τους τυράννησε ασύνειδα. Όσο για τους υπόλοιπους, αυτοί που είτε δέχτηκαν τον εθελούσιο εξοστρακισμό τους προκειμένου να αναπνεύσουν, είτε ζούσαν μέσα στην καταπίεση διαρκώς, θέλω να μιλήσω όχι σαν άνδρας προς άνδρα όπως λέει το ρατσιστικό ρητό, αλλά σαν άνθρωπος προς τον συνάνθρωπό μου, και να τους πω ότι πλέον θα με βρουν μόνο και μόνο αλληλέγγυο. Ακόμα και σε μια γυναίκα, που οι υπόλοιπες θέλουν να κρυφοκοιτάξουν από την κλειδαρότρυπα και να σχολιάσουν την ιδιωτική της ζωή, θα ήθελα να προσφέρω ξανά μια αδελφική αγκαλιά και να την στηρίξω με όλες μου τις δυνάμεις. Κι ας υπάρχουν ακόμα ιεράρχες που από άμβωνος στηρίζουν το μίσος και τον ρατσισμό. Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω. Όχι φτάνει πια, όχι άλλη μισαλλοδοξία. Θα μου πει ο πιο κακεντρεχής, ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν έχουν την ανάγκη οποιαδήποτε στήριξης, πόσο δε μάλλον ενός ταπεινού συγγραφέα, αφού από μόνοι τους έχουν δημιουργήσει κλίκες αλληλοϋποστήριξης, και σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν στραφείς θα τους βρεις, να αναγνωρίζονται μεταξύ τους με την πρώτη ματιά, με το πρώτο γνέψιμο και βλεφαρισμό. Κι όμως και μεταξύ τους οι δυνατοί θα καταδικάσουν σαν αποδιοπομπαίο τράγο τον αδύνατο προκειμένου να διαφυλάξουν πολλές φορές τα δικά τους κεκτημένα. Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις διάσημων και επιφανών πολιτών, που βγαίνουν ανοιχτά να δηλώσουν την διαφορετικότητά τους. Στις περισσότερες των περιπτώσεων υπάρχει σιωπή και απόκρυψη, ποιος ξέρει, ίσως φοβούμενοι την καταστροφή και τον αφανισμό των δικών τους Σοδόμων και Γομμόρων. Είναι ένας εσωτερικός νό μος αυτοσυντήρησης που τους καλεί να συμπεριφέρονται κατ’ αυτόν τον τρόπο προσωρας αλλά και στο απώτερο  μέλλον.