Λες από συνήθεια… (του Αριστείδη Αρχοντάκη)

 

 

Ξαγρύπνια κάτω απ’ το θόλο ουρανού με νέο φεγγάρι, σα νυχάκι να φέγγει, προμηνύοντας το καινούριο, μια νέα αρχή, ένα νέο ξεκίνημα, κι ας ξέρεις ότι είναι πολλοστή φορά το επιχειρείν. Δεν χάνεις το κουράγιο σου και ξεκινάς τη μέρα σου μες τα άγρια χαράματα πριν ακόμη ακουστεί κελάηδισμα πουλιού, πόσω δε μάλλον λάλημα πετεινού. Η ανατολή θα σε βρει αποκαμωμένο, να αναζητάς τον πρωινό ύπνο, και το κρεβάτι που ξέστρωτο από βραδύς θα σε δεχτεί για λίγες ώρες, έτσι για να ξεγελάσεις το κορμί με μια ανάπαυση βραχεία και πρόσκαιρη, πριν σηκωθείς και πιάσεις το βιβλίο που διαβάζεις εδώ και κάμποσο καιρό και σε παιδεύει ευχάριστα ανυπομονώντας να το φέρεις εις πέρας, να μάθεις την αλήθεια του, τα γραφόμενά του για άλλους τόπους, άλλες πατρίδες και ανθρώπους ξένους μα συνάμα τόσο κοντά σε σένα.

Καλοκαίρι είναι, με τα μπάνια στην κοντινή παραλία, και τα άφθονα φρούτα δροσερά να σε ξεδιψάνε. Καρπούζια, ροδάκινα, σταφύλια όλα σε αφθονία. Η κληματαριά που χρόνια τώρα σκιάζει σαν τέντα το σπίτι, βαραίνει απ’ τα μεγάλα ώριμα τσαμπιά. Η ροδακινιά που φύτρωσε από κουκούτσι που πετάχτηκε στην τύχη, έχει αναπτυχθεί μεγαλώνοντας υγιώς με κλωνάρια μεγάλα και φύλλωμα που αφήνει να φανούν εδώ κι εκεί οι ροδαλοί, χρυσαφένιοι καρποί της. Το καρπούζι έχει κοπεί και παγώνει στο ψυγείο, κόκκινο, δροσερό και γλυκό με τα μαύρα του σπόρια που έχεις μάθει πάντα να φτύνεις ένα-ένα, κι ας λένε τώρα τελευταία οι ειδικοί, ότι καλό είναι να τρώγονται κι αυτά. Η συνήθεια είναι συνήθεια. Κι ας έχει φέρει η πανδημία του νέου ιού άλλα ήθη. Οι άνθρωποι πια δεν χαιρετιούνται, ούτε ασπάζονται σαν συναντιούνται κατά τα ειωθότα. Οι τελικοί των ευρωπαϊκών κυπέλων ποδοσφαίρου, γίνονται τέλη Αυγούστου και σε άδειες από κόσμο κερκίδες. Όμως η συνήθεια είναι συνήθεια. Το βράδυ του τελικού κάθε πιστός ποδοσφαιρόφιλος θα κάτσει μπροστά στην μικρή οθόνη να δει το ματς μεταξύ Ιταλών και Ισπανών. Οι παίχτες και η στρογγυλή θεά θα τον αποζημιώσουν με τέσσερα γκολ από το ημίχρονο κιόλας και το αποτέλεσμα στην ισοπαλία. Στην ανάπαυλα του ημιχρόνου, εκεί όπου 7 στους 10 πιστεύουν ότι οι Ιταλοί εύκολα ή δύσκολα θα επικρατήσουν και θα σηκώσουν εν τέλει το βαρύτιμο τρόπαιο, έρχεται το δεύτερο ήμισυ του αγώνα και ένα ανάποδο «ψαλίδι» του Ισπανού παίχτη φέρνει το καθοριστικό γκολ, ανατρέποντας προγνωστικά και κάνοντας την στρογγυλή θεά να στέκει επάξια στο θρόνο της ως βασίλισσα των σπορ γι’ αυτό τον λόγο, για το απρόβλεπτο αποτέλεσμα, γι’ αυτό που κάνει πάντα και τον πιο αδύνατο να ελπίζει ότι θα τα καταφέρει εν τέλει.

Μήπως ό,τι επαναλαμβάνεται από συνήθεια, ό,τι γίνεται και ξαναγίνεται ενστικτωδώς, είναι αυτό που μας κρατάει όρθιους σε δύσκολες στιγμές; Σ’ αυτές που το γρανάζι της ζωής δεν έχει την απαιτούμενη ενέργεια για να γυρίσει, κι όμως συνεχίζει να γυρνάει, λες από κεκτημένη ταχύτητα, λες από συνήθεια. Όσες δύσκολες στιγμές κι αν έρθουν, το νέο φεγγάρι που ανατέλλει στον νυχτερινό ουρανό, το κόκκινο, ζουμερό, δροσιστικό καρπούζι μες στην κάψα του καλοκαιριού, ένας τελικός κυπέλου που θα κερδίσει ο αδύναμος, όλα αυτά κάνουν την πίκρα πιο γλυκιά και την ζωή πιο υποφερτή.