Μετριέται ο χρόνος; (του Αριστείδη Αρχοντάκη)

Μετριέται ο χρόνος; Μια σημαντική πληροφορία που μου εδόθη, δηλώνει τη μεγάλη σημασία της εργασίας , όπως και της συναισθηματικής πληρότητας σ’ ένα άτομο. Τονίζεται ότι εφόσον τα καταφέρνεις σ’ αυτούς τους δύο τομείς, δύναται να θεωρείς τον εαυτό σου υγιή και ισορροπημένο. Η διακοπή όμως της εργασίας μπορεί να είναι δημιουργική. Οι ανάγκες του κάθε ατόμου ιδιαίτερες. Η ανάγκη η δική μου είναι συνυφασμένη με ό,τι το όμορφο. Με δελεάζει το ιδιαίτερο αλλά όχι το δήθεν. Αυτό που δεν μπαίνει σε κανόνες και φόρμουλες. Καθένας μας δουλεύεται και μαθαίνει να λειτουργεί. Είναι τόσοι πολλοί οι παράγοντες που μας επηρεάζουν, που ένας σοβαρός μελετητής συμπεριφορών είναι αδύνατο να εστιάσει και να ειδικευτεί σε κάτι. Αυτό όμως γίνεται. Η επιρροή που δέχεται καθένας έχει καταγραφεί και στο υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος αλλά και από τον τρόπο που πλάστηκε αυτό το υλικό. Από ένα σημείο και έπειτα καθένας θεωρούμενος υγιής, ανεξαρτητοποιείται επιλέγοντας τρόπο ζωής. Ακόμη κι οι λιγότερο συνειδητοποιημένοι θέλουν να βάλουν την σφραγίδα τους και ίσως να αλλάξουν κατά το δοκούν τη συνέχιση της ζωής, μάταιης για μερικούς. Η αποδοχή του εαυτού σου δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ηττοπάθεια. Αν και νομίζω είναι σημαντικότερο να δεχτείς τις αδυναμίες σου, από το να εκθειάζεις και να αναδεικνύεις τα χαρίσματά σου. Βέβαια πολλοί άνθρωποι αρέσκονται να παρουσιάζονται δίχως αδυναμίες και στεναχωριούνται αφάνταστα όταν αυτές είναι ορατές και δεν κρύβονται. Μια ολόκληρη νοοτροπία, φιλοσοφία ζωής στηρίζεται, με το αζημίωτο βέβαια, στο να μας παρέχει μια ελπίδα ότι μπορούμε να νικήσουμε τις αδυναμίες μας, και να φαινόμαστε ιδανικοί στα μάτια των άλλων. Όλα αυτά μας αρέσει να τα ακούμε, δεν αρκούν όμως για να μείνεις ισορροπημένος και να γίνεις εντέλει άτρωτος. Ο χρόνος μέχρι τώρα στάθηκε ανίκητος και επεφύλασσε το ίδιο τέλος στον καθένα. Τρομάζει αυτό. Όμως κανείς δεν έπαψε να μετράει το χρόνο του. Σε οποιαδήποτε κατάσταση κι αν βρέθηκε, προσπαθεί να τον μετρήσει και σε τελική ανάλυση να τον ξεγελάσει. Κανείς δεν αποδέχεται ότι γερνάει, θέλει διαρκώς να νιώθει αλλά και να φαίνεται νέος. Η αντίστροφη μέτρηση όμως ξεκινάει με τη γέννησή μας. Η αγωνία κορυφώνεται όσο μεγαλώνουμε. Παρότι το τέλος κοινό, η ζωή που ζει ο καθένας διαφέρει. Σ’ αυτήν την διαφορετικότητα στηρίζουν τις ελπίδες τους πολλοί για το ότι εντέλει θα τους ενθυμούνται, όσοι θα έρθουν να ζήσουν το δικό τους μερίδιο πάνω στη γη, μετά απ’ αυτούς. ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΑΡΧΟΝΤΑΚΗΣ