Ένας καινούριος κύκλος αρχίζει· μέσ’ από τα τελευταία ξερά φύλλα του περασμένου φθινοπώρου ξεπετάγονται σαν λόγχες τα πρώτα χλωρά βλαστάρια. Βρισκόμαστε στην περίοδο που λιώνουν τα χιόνια και που φυσάει ένας άνεμος δριμύς· ένας σχεδόν νεοσύστατος ακόμη χριστιανισμός, που έχει έρθει από την Ανατολή δια μέσου της Ιταλίας, παλεύει στις χώρες του Βορρά ενάντια σε έναν πανάρχαιο παγανισμό, γλιστράει όπως η φωτιά μέσα σ’ ένα γέρικο δάσος κατάσπαρτο με ξερά δέντρα· είναι η θυελλώδης αυγή του 7ου αιώνα. Τα εκπληκτικότερα λόγια που έχουν φθάσει ως εμάς σχετικά με αυτό το πέρασμα από μια πίστη σε μιαν άλλη, από την πολυθεΐα στον μονοθεϊσμό, μας έρχονται με τη διαμεσολάβηση του Βέδα του Αιδέσιμου, ο οποίος τα κατέγραψε από απόσταση ενός και πλέον αιώνα, το δίχως άλλο στο μοναστήρι του στο Τζάροου όπου, περιτριγυρισμένος από έναν χαώδη κόσμο, συνέγραφε στα λατινικά τη μεγάλη του Εκκλησιαστική Ιστορία τον Αγγλικού Έθνους. Εκφωνήθηκαν από έναν θανή (δηλαδή από έναν αρχηγό ή έναν ευγενή) της Νορθουμβρίας, που ανήκε στο ισχυρό ασκέρι -αίμα σαξονικό διασταυρωμένο με κέλτικο- το οποίο κατείχε εκείνον τον καιρό τα βορινά του βρετανικού νησιού. (. . .) (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου