Ο Μάρκους Μαλτ αυτοβιογραφείται ως εξής: "Γεννήθηκα το 1967 στη Seyne-sur-Mer κι εκεί έμεινα. Μπρος στη θάλασσα. Έκανα σπουδές κινηματογράφου, αλλά δεν πήγε καλά. Έκανα λίγο τον μουσικό, αλλά δεν πήγε καλά. Σήμερα, προσπαθώ να γράψω ιστορίες, θα δείξει".
Επιλεγμένα αποσπάσματα απ' το βιβλίο:
"Ένας αδελφός είναι κάτι πολύ ωραίο, αλλά δεν αντικαθιστά το σύζυγο."
"Ο καιρός της ευτυχίας και ο καιρός της δυστυχίας δεν έχουν ούτε το ίδιο μέγεθος ούτε την ίδια αξία...Ο ένας συστέλλεται, ενώ ο άλλος διαστέλλεται και διαρκεί. Ο ένας τρέχει, ο άλλος διαιωνίζεται."
"Έλα, μελισσουργέ με την ομορφιά σου,
όπου μελωδικά μας κελαηδάς.
Σ' ακούμε εύθυμε μουσουργέ και τη συντροφιά σου
από τρίλιες και βλαστούς
όπου χοροπηδάς
ανάμεσα σε ήλιους θαυμαστούς.
Ω, μικρέ άγγελε, ωραίο γαλάζιο πουλί
λιώνει η μουσική
κάτω από γλώσσα θεϊκή!
Είναι μια Άνοιξη τρελή.
Ξαναγεννιέται η ψυχή, αγνή, παρθενική,
σαν το χιόνι λευκή
που τ' ακούμε να πέφτει σ' εποχή εφηβική."
Το επόμενο ποίημα είναι γι αυτόν. Για τους δυο τους. Είναι ένα ποίημα λέει στο ακροατήριο, με τίτλο "Λήθη".
"Θα ήθελα το παρόν
να καταργήσει το παρελθόν.
Να υψωθεί η ρομφαία,
ω, λήθη ευκταία!,
και να χωθεί λυσσαλέα
στην ψυχή την αβυσσαλέα.
Μέσα απ' τα χείλη
προσεύχομαι να βγεις την πύλη,
να την ανοίξεις σαν το κοχύλι.
Και θαρραλέα.
Εδώ και τώρα. Να κλείσεις
τα μάτια μου στις αναμνήσεις
και κάθε λύπη, κάθε τύψη να εξαλείψεις.
Απ' αυτά τα ρούχα τα καταραμένα
που τα λάθη μου ντύνουν
να με απεγκλωβίσεις.
Αχ, αυτές οι φριχτές αναμνήσεις!
Ω, ναι, έλα, μην αργήσεις
τα γέρικα κόκαλα μου να φροντίσεις!
Γρήγορα, έλα να αδειάσεις
την ψυχή μου απ' το φορτίο που
βαθιά την κατοικεί!
Ω, λήθη ευεργετική, ας ξαναγεννηθώ γλυκά!
Ο πίδακας σου ν' αναβλύσει
κα την καρδιά μου ν' ανακουφίσει
που καίει σαν τον κεραυνό".
"Δεν είναι θαυμάσιο πορτρέτο κάποιου που θα ήθελε την ψήφο μας; Ενός πραγματικού αντιπροσώπου. Κάποιου με μυαλό και καρδιά. Αλλά πόσοι, στα έδρανα του Κοινοβουλίου, μπορούν να ισχυριστούν ότι του μοιάζουν; Πόσοι στις έδρες του συμβουλίου; Ανθρωπάκια όλοι τους. Τέρατα. Γκριμάτσες, γκριμάτσες. Μπακάληδες που πλουτίζουν και μετράνε το ταμείο τους. Η πολιτική: μια εμπορική επιχείρηση. Το μαγαζί τους: το Έθνος. Καριερίστες και έμποροι. Κανένα ιδεώδες. Καμία εμβέλεια. Και ανενδοίαστοι, φυσικά. Όλα αγοράζονται και όλα πουλιούνται-με το αζημίωτο!
Βράζω, ναι. Λυσσάω. Θα 'χαμε φτάσει εδώ αν δεν μας κυβερνούσαν μια χούφτα αριβίστες κι αρχοντοχωριάτες; Αν τα πλούτη ήταν δίκαια μοιρασμένα; Αν υπήρχε η παραμικρή έγνοια για δικαιοσύνη σ' αυτόν τον κόσμο; Αν, αν, αν; Αν χρηματοδοτούσαν περισσότερο τη διδασκαλία και την εκπαίδευση απ' ότι τους εξοπλισμούς; Περισσότερα βιβλία και λιγότερα κανόνια!... Γιατί δεν ακούμε τους ποιητές; Όχι, δεν είναι ουτοπία. Είναι λογική. Είναι η φωνή του μυαλού και της ψυχής. Είναι η εφικτή αρμονία και ειρήνη. Η ευτυχία στο επίκεντρο. Είναι το να θεωρούμε την ευζωία της ανθρωπότητας ως την κυριότερη φιλοδοξία, ως βασικό και πρώτο επιδιωκόμενο στόχο."
Να, λοιπόν, τι αποφάσισα να κάνω σήμερα: Θα παίξω. Για σένα. Θα παίξω Μέντελσον. Όλες τις βουβές ρομάντζες. Τις δικές σου. Την "Αναχώρηση", το "Βάσανο", τις "Ενοχές", τη "Χαμένη Ευτυχία", τη "Μελαγχολία της ψυχής", τους "Αναστεναγμούς του ανέμου", την "Παρηγοριά", την "Ελπίδα", την "Εμπιστοσύνη", την "Ελπίδα", την "Επιστροφή"...
"Στις 6 Ιουνίου 1933 (το αγόρι) απελευθερώνεται. Τώρα μπορεί να πεθάνει. Του δίνουν τα ρούχα της εξόδου: ένα κοστούμι, ένα πουκάμισο, ένα καπέλο, γαλότσες. Του δίνουν το μισθό του. Ένα γελοίο ποσό. Τέλος.
Είναι ελεύθερος.
Δεν έχει δικαίωμα να φύγει από την επικράτεια. Δεν έχει δικαίωμα να ασκήσει τα περισσότερα επαγγέλματα. Δεν έχει δικαίωμα να μπει στα περισσότερα ιδρύματα. Δεν έχει δικαίωμα να καθίσει σε δημόσιο παγκάκι, ούτε να πατήσει το γρασίδι ενός χώρου περιπάτου. Δεν έχει δικαίωμα να κλέψει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου